اختلالات صدا

زمانی اختلالات صدا رخ می دهد که کیفیت صدا، زیر و بم و بلندی صدا برای سن، جنسیت، پیشینه فرهنگی یا موقعیت جغرافیایی فرد متفاوت باشد یا نامناسب باشد (آرونسون و بلس، 2009؛ بون و همکاران، 2010؛ لی و همکاران، 2004).

اختلال صدا زمانی وجود دارد که فردی   به نظر خودش صدای مناسب با نیازهای روزمره اش را ندارد حتی اگر دیگران آن را متفاوت یا منحرف تلقی نکنند (انجمن گفتار-زبان- شنوایی آمریکا [ASHA]، 1993؛ کولتون و کاسپر ، 2011؛ ​​استمپل و همکاران، 2010؛ وردولینی و رامیگ، 2001).

برای اهداف این سند، اختلالات صوتی به شرح زیر طبقه بندی می شوند:

مشکلات ارگانیک و اختلالات صدا

اختلالات صوتی فیزیولوژیکی که ناشی از تغییرات در مکانیسم‌های تنفسی، حنجره‌ای یا دستگاه صوتی است.

مشکلات ساختاری در اختلالات صدا

• اختلالات صدای ارگانیک که ناشی از تغییرات فیزیکی در مکانیسم صوتی است، مانند
  • تغییرات در بافت های تار صوتی (مانند ادم یا گره های صوتی) و/یا
  • تغییرات ساختاری در حنجره به دلیل افزایش سن

اختلالات صدا  نوروژنیک

اختلالات صدای ارگانیک که ناشی از مشکلات مربوط به عصب دهی سیستم عصبی مرکزی یا محیطی به حنجره است که بر عملکرد مکانیسم صوتی تأثیر می گذارد، مانند

• لرزش صدا،
• دیسفونی اسپاسمودیک
• فلج تارهای صوتی

اختلالات صدا عملکردی

 اختلالات صوتی که ناشی از استفاده ناکارآمد از مکانیسم صوتی در زمانی که ساختار فیزیکی طبیعی است، مانند

• خستگی صوتی،
• دیسفونی یا آفونیا تنش عضلانی،
• دیپلوفونی
• آواسازی بطنی

اختلالات صوتی روان‌زا یا آفونیا/دیسفونی تبدیل روان‌زا

هنگامی که عوامل استرس زا روانی منجر به آفونیا یا ناهماهنگی عادتی، ناسازگارانه می شوند، کیفیت صدا نیز می تواند تحت تأثیر قرار گیرد.

اختلالات صوتی حاصل به عنوان اختلالات صوتی روان‌زا یا آفونیا/دیسفونی تبدیل روان‌زا (Stemple et al., 2010) شناخته می‌شوند.

این اختلالات صوتی نادر هستند.

آسیب شناسان گفتار زبان (SLPs) گفتار درمان گرها ممکن است افراد مشکوک به اختلال صدای روان زا را به سایر متخصصان مناسب (مانند روانشناس و/یا روانپزشک) برای تشخیص ارجاع دهند و ممکن است در درمان رفتاری بعدی همکاری کنند.

روابط بین این تأثیرات ارگانیک، عملکردی و روان‌زا تضمین می‌کند که بسیاری از اختلالات صوتی از بیش از یک عامل دارند(استمپل و همکاران، 2014؛ وردولینی و همکاران، 2006)

به عنوان مثال، ندول های تار صوتی ممکن است ناشی از استفاده نادرست از صدا باشد (علت عملکردی).

 سوء استفاده از صدا منجر به ضربه مکرر به تارهای صوتی می شود که ممکن است منجر به تغییرات ساختاری (ارگانیک) در بافت تار صوتی شود.

SLP  ها  آسیب شناس های کفتار و زبان و گفتاردرمانگرها ممکن است در ارزیابی و درمان اختلالاتی که مکانیسم حنجره (یعنی دستگاه گوارش) را تحت تأثیر قرار می دهند و به عنوان اختلالات صوتی طبقه بندی نمی شوند، از جمله موارد زیر خدمات تخصصی ارایه می دهند:

حرکت تارهای صوتی متناقض (PVFM) –  

وضعیتی که در آن اداکشن متناوب تارهای صوتی وجود دارد که در تنفس اختلال ایجاد می کند.

در صورت مشکوک شدن به این موضوع، SLP ها آسیب شناس های کفتار و زبان و گفتار درمانگرها ممکن است برای کمک به شناسایی عملکرد غیرطبیعی حنجره و تنفس و آموزش تکنیک های مختلف (مانند تمرینات صوتی، تکنیک های آرام سازی، تکنیک های تنفس سریع و مدیریت صحیح تنفس) برای بهبود کنترل حنجره و تنفس خدمات تخصصی ارایه دهند (اشمیت، 2001؛ پاتل و همکاران، 2015؛ تریستر و همکاران، 2016).

انسداد حنجره ناشی از ورزش (EILO)

این بیماری اغلب در نوجوانی تشخیص داده می شود.

این مشکل معمولاً به دلیل انسداد در سطح حنجره است.

دلیل آن بسته شدن نامناسب گلوت یا ادداکشن ساختارهای سوپراگلوت است (Maat et al., 2011).

EILO ممکن است با نام های دیگری مانند انسداد راه هوایی سوپراگلوت در حین ورزش نیز شناخته می شود.

بروز و شیوع اختلالات صدا

به تعداد موارد جدید شناسایی شده بروز گفته می شود.

در یک دوره زمانی خاص اشاره دارد.

شیوع اختلالات صدا

به تعداد افرادی که در یک دوره زمانی معین با اختلالات صوتی زندگی می کنند، اطلاق می شود.

برآوردهای بروز و شیوع به دلیل تعدادی از عوامل از جمله علت، سن، جنسیت و شغل متفاوت است.

اختلالات صدا و سن

در جمعیت کودکان، شیوع اختلال صدا از 1.4٪ تا 6.0٪ متغیر است. (بلک و همکاران، 2015؛ کاردینگ و همکاران، 2006)

اقامت طولانی‌تر در بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان و لوله‌گذاری طولانی‌مدت (بیش از 28 روز) با دیسفونی شدیدتر در نوزادان نارس همراه بود (Hseu et al., 2018).

حدود 41% تا 73% از کودکان با گره‌های صوتی شناسایی شدند که نشان‌دهنده ندول‌های صوتی به‌عنوان علت اصلی نارسایی صدا در کودکان است (مارتینز و همکاران، 2015).

 با این حال، علل مختلفی به غیر از ندول های تار صوتی می تواند وجود داشته باشد که منجر به نارسایی صدا در جمعیت کودکان می شود.

شیوع و نژاد در اختلالات صوتی

 نرخ ها هیچ تفاوت آماری معنی داری در بین نژاد در کودکان پیش دبستانی نشان نداد (داف و همکاران، 2004).

تقریباً از هر 13 بزرگسال در ایالات متحده، یک نفر سالانه با مشکل صوتی مواجه می شود، اما فقط یک اقلیت نسبی به دنبال درمان هستند.

شش درصد میزان بزرگسالان جوان (در سنین 24 تا 34 سال) اختلالات صوتی  دارند.

تفاوت معنی داری در گروه های سنی، نژاد/قومیت، یا سطح تحصیلات مشاهده نشد (Bainbridge  و همکاران، 2011).

شیوع اختلالات صدا در بزرگسالان

شیوع اختلال صدا در بزرگسالان بالای 60 سال 4.8٪ تا 29.1٪ در مطالعات مبتنی بر جمعیت گزارش شده است. (de Araujo Pernambuco et al., 2014).  

در میان بزرگسالان (بین 19 تا 60 سال) مبتلا به اختلال صدا، شایع ترین تشخیص ها شامل دیسفونی عملکردی (20.5٪)، لارنژیت اسیدی (12.5٪)، و پولیپ صوتی (12٪؛ Martins و همکاران،      2015  )  بود.

در میان افراد بالای 60 سال که از نظر مشکلات صوتی مورد ارزیابی قرار گرفته بودند، اختلالات صدا بیشتر با پیوبرفونیا (تغییرات مرتبط با افزایش سن)، رفلاکس/التهاب، نارسایی عملکردی، فلج/پارزی تارهای صوتی و ادم رینکه همراه بود.

تشخیص سرطان حنجره در بزرگسالان بین 75 تا 79 سال گزارش شده است.

جنسیت و اختلالات صدا

مطالعات نتایج را بر اساس جنسیت گزارش کردند.

اختلالات صدا در پسران به طور قابل توجهی بیشتر از دختران است (کاردینگ و همکاران، 2006؛ مارتینز و همکاران، 2015).

در بزرگسالی، شیوع در زنان بیشتر از مردان است، میزان آن 1.5:1.0 ا نسبت گزارش شده است (مارتینز و همکاران، 2015؛ روی و همکاران).

زنان اغلب تشخیص‌های دیسفونی را بدون علت خاصی دریافت می‌کردند.

در مردان بیشتر لارنژیت مزمن تشخیص داده می‌شدند (کوهن و همکاران، 2012).

پس از سن 40 سالگی، میزان شیوع سرطان حنجره در مردان بیشتر از زنان است (کوهن و همکاران، 2012).

تاثیر اشتغال بر اختلالات صدا:

اختلالات صدا در معلمان:

معلمان دو تا سه برابر بیشتر از جمعیت عمومی در معرض ابتلا به اختلال صدا هستند (مارتینز و همکاران، 2014 ).

علت افزایش خطر ابتلای معلمان به اختلال صوتی نشان داده شده است.

عوامل موثر بر اختلالات صوتی در معلمان :

تعداد کلاس ها در هفته

سر و صدای ایجاد شده در خارج از محیط مدرسه

حجم صدا در حین سخنرانی

اختلالات صدا در خوانندگان:

میانگین شیوع اختلالات صوتی در بین خوانندگان 46 درصد برآورد شد (پستانا و همکاران، 2017).

شایع ترین اختلال حنجره و علائم اختلال صدا در خوانندگان:

ادم رینکه

پولیپ

بیماری ریفلاکس معده

درد حنجره و گرفتگی صدا بود، اما محدود به آنها نبود.

خطر ابتلا به صدمات حنجره یا علائم تارهای صوتی در خوانندگان بر اساس تفاوت در سبک صدا و ژانر آواز متفاوت باشد (Kwok & Eslick, 2019).

اختلالات صدا در افراد دارای اشتغال در بخش صنعت

بر اساس یک مطالعه تقریباً 30 درصد از اختلالات صدا در افراد صنعت خدمات بودند.

 تخمین زده شد افرادی که در صنعت هستند 2.6 برابر بیشتر در معرض رشد ضایعات خوش خیم حنجره هستند.

افراد در صنعت تولیدی 1.4 برابر بیشتر در معرض رشد بدخیم حنجره در مقایسه با جمعیت عمومی هستند (بنینگر و همکاران، 2017). .

علائم و نشانه ها در اختلالات صدا

اصطلاح دیسفونی شامل علائم شنوایی-ادراکی اختلالات صدا می شود.

دیسفونی با تغییر کیفیت صدا، زیر و بمی صدا، بلندی صدا یا تلاش صوتی مشخص می شود.

علائم و نشانه های ادراکی دیسفونی عبارتند از

• خشونت در صدا (خش خش، تناوب قابل شنیدن در صدا)؛
• کیفیت صدای تنفسی (فرار هوای قابل شنیدن در سیگنال صوتی یا انفجارهای تنفسی)؛

• صدا با کیفیت ضعیف (افزایش تلاش، تنش یا خشن)؛
• صدای خفه (انگار با نفس حبس صحبت می کند).
• گام غیر طبیعی (خیلی زیاد، خیلی کم، شکستگی، کاهش دامنه )؛
• بلندی/صدا غیرعادی (خیلی زیاد، خیلی کم، کاهش دامنه، صدای ناپایدار)؛
• رزونانس غیر طبیعی رزونانس هیپرنازال، هیپونازال، رزونانس cul-de-sac؛
• از دست دادن صدا (آفونیا)
• خرابی صداگذاری؛
• آستنیا (صدای ضعیف)؛
• بغض آلود بودن صدا
• صدای پالس (کرک های قابل شنیدن یا نبض در صدا)؛
• تیز بودن صدا (صدای بلند و نافذ، گویی فریاد را خفه می کند)؛
• لرزش در صدا (صدای لرزان؛ زیر و بمی ریتمیک و موج بلندی).

علائم و نشانه های دیگر اختلالات صدا عبارتند از

• افزایش تلاش صوتی مرتبط با صحبت کردن،
• کاهش مقاومت صوتی یا شروع خستگی با استفاده طولانی مدت از صدا،
• کیفیت صدای متغیر در طول روز یا در حین صحبت کردن،
• به سرعت از نفس افتادن
• سرفه مکرر یا پاک کردن گلو (ممکن است با افزایش استفاده از صدا بدتر شود)، و
• تنش/درد/ حساسیت بیش از حد گلو یا حنجره.

علائم و نشانه ها می توانند به صورت مجزا یا ترکیبی رخ دهند.

 با پیشرفت درمان، برخی ممکن است از بین بروند و برخی دیگر ممکن است با حذف استراتژی های جبرانی ظاهر شوند.

کیفیت شنوایی در درمان اختلالات صدا

در درمان زمانی اختلالات صدا رخ می دهد که کیفیت صدا، زیر و بم و بلندی صدا برای سن، جنسیت، پیشینه فرهنگی یا موقعیت جغرافیایی فرد متفاوت باشد یا نامناسب باشد

علائم ادراکی صدا

اعلایم دراکی صدا در افراد مبتلا به اختلالات صدا بسته به نوع و شدت اختلال، اندازه و محل ضایعه (در صورت وجود) و پاسخ های جبرانی فرد متفاوت است.

 شدت اختلال صدا را نمی توان همیشه تنها با کیفیت شنیداری-ادراکی صدا تعیین کرد.

ارزیابی ابزاری بیشتر برای تعیین شدت و یا علت اختلال صوتی لازم است.

علل اختلالات صدا

تولید صدای عادی به توان و جریان هوا بستگی دارد

• سیستم تنفسی
• فعال شدن عضلات حنجره
• تعادل، هماهنگی و استقامت زیرسیستم های تنفس، آواسازی و تشدید
• هماهنگی بین ساختارهای تشدید فوق گلوتی فوق و زیر:
  • حلق،
  • حفره دهان و
  • حفره بینی

اختلال در یکی از این زیرسیستم ها یا اختلال در تعادل فیزیولوژیکی بین سیستم ها ممکن است منجر به اختلال صدا شود یا آنرا بیشتر کند.

 اختلالات می تواند به دلایل ارگانیک، عملکردی و یا روان زا باشد.

علل ارگانیک اختلالات صدا شامل موارد زیر است:

اختلالات صدا و علل ساختاری

ناهنجاری های تارهای صوتی مانند

• ندول های صوتی، کیست ها یا پولیپ ها
• ادم
• تنگی گلوت
• پاپیلوم تنفسی عود کننده
• سارکوپنی (آتروفی عضلانی مرتبط با افزایش سن)

التهاب حنجره به دلیل مسائلی مانند

• آرتریت کریکوآریتنوئید یا کریکوتیروئید،
• لارنژیت، یا
• رفلاکس حنجره

ضربه به حنجره مانند

• ترومای لوله گذاری
• در معرض مواد شیمیایی قرار گرفتن
• ترومای خارجی

اختلالات صدا و علل عصبی

• فلج مکرر عصب حنجره
• نارسایی اسپاسمودیک ادکتور/ابداکتور
• بیماری پارکینسون
• اسکلروز چندگانه
• فلج شبه بلبار

علل عملکردی اختلالات صدا  شامل موارد زیر است:

آسیب صوتی مانند

• فرد با فریاد زدن صحبت کند.
• روش صحبت کردن فرد با جیغ زدن باشد.
• پاکسازی بیش از حد گلو/سرفه
• صحبت کردن با صدای خیلی بلند یا خیلی کم

دیسفونی تنش عضلانی

آواسازی بطنی

خستگی صوتی به دلیل

• تلاش
• استعمال مفرط

علل روانی  اختلالات صدا شامل موارد زیر است:

• اختلالات استرس مزمن
• اضطراب
• افسردگی
• واکنش تبدیل مانند
  • آفونیا تبدیل
  • نارسایی تبدیلی

انجام تغییرات در آهنگ بدون راهنمایی یک ارائه دهنده خدمات ماهر توصیه نمی شودچون ممکن است منجر به سوء استفاده از صدا شود.

 با این حال، ممکن است خدمات صوتی برای کمک به تغییرات زیر و بم مناسب ارائه شود.

تشخیص ارتباط بین این عوامل، همراه با سابقه بیمار، ممکن است به شناسایی علل احتمالی اختلال صدا کمک کند.

 حتی زمانی که یک علت آشکار شناسایی و درمان شود، مشکل صدا ممکن است ادامه یابد.

علت دیسفونی می تواند عفونت دستگاه تنفسی فوقانی باشد.

تکنیک های جبرانی ضعیف یا ناکارآمد نیز باعث تداوم نارسایی صدا می شود، حتی زمانی که عفونت با موفقیت درمان شده باشد.

نقش ها و مسئولیت های گفتار درمانی

SLP ها، گفتار درمان گر ها و یا آسیب شناس گفتار و زبان  نقش اصلی را در ارزیابی، تشخیص و درمان اختلالات صدا دارند.

 نقش ها و فعالیتهای حرفه ای در آسیب شناسی گفتار و زبان شامل موارد زیر است:

خدمات بالینی

• تشخیص
• ارزیابی
• برنامه ریزی
• رفتار

پیشگیری و حمایت

• تحصیلات
• مدیریت
• پژوهش

SLP ها گفتار درمان گرها و آسیب شناسان گفتار و زبان برای ارزیابی صدا و تعیین علت علائم گزارش شده و انتخاب روش های درمانی برای بهبود تولید صدا آموزش دیده اند.

نقشهای مناسب برای SLP ها گفتار درمانها و یا آسیب شناس های گفتار و زبان شامل موارد زیر است:

اطلاعات پیشگیری را به افراد و گروه هایی که در معرض خطر اختلالات صوتی هستند و همچنین به افرادی که با افراد در معرض خطر کار می کنند ارائه می دهند.

یک ارزیابی صوتی جامع، از جمله ارزیابی بالینی و ابزاری انجام می دهند.

عملکرد صوتی نرمال و غیر طبیعی را شناسایی کنید، کیفیت های ادراکی صدا را توصیف کنید و عادات صوتی را ارزیابی کنید.

تشخیص اختلال صدا

در صورت لزوم، افراد را به سایر متخصصان ارجاع می دهند تا تشخیص پزشکی به دست آید (به عنوان مثال، بی حرکتی یک طرفه تارهای صوتی به عنوان علت نارسایی صدا)

 هنگامی که ارزیابی و درمان نیاز به خدمات پزشکی/جراحی یا روانشناختی را نشان داد، افراد را به سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی ارجاع دهید و دسترسی بیمار به خدمات جامع را تسهیل می کنند.

در مورد مدیریت اختلالات صدا تصمیم می گیرند و برنامه های درمانی را طراحی می کنند.

ارائه درمان، ثبت پیشرفت، و تعیین معیارهای مناسب ترخیص

مشاوره بیماران و ارائه آموزش با هدف پیشگیری از عوارض بیشتر ناشی از اختلالات صدا.

به عنوان یک عضو جدایی ناپذیر از یک تیم مشارکتی خدمت می کنندکه شامل متخصصانی مانند

متخصص گوش و حلق و بینی / حنجره،

متخصصان ریه،

متخصصین آلرژی،

متخصص های گوارش،

متخصصین مغز و اعصاب،

متخصصان غدد،

متخصصان بهداشت روان، و

مربیان آواز یا معلمان صدا.

با سایر متخصصان، اعضای خانواده و مراقبین برای تسهیل توسعه برنامه و ارائه مشورت می کنند

نظارت

ارزیابی

قصاوت کارشناس (در صورت لزوم).

از تحقیقات مربوط به اختلالات صوتی مطلع هستند و به پیشرفت پایگاه دانش مربوط به ماهیت و درمان اختلالات صوتی کمک می کنند.

از افراد مبتلا به اختلالات صدا در سطوح محلی، استانی و ملی حمایت می کنند.

ارزیابی  اختلالات صدا

غربالگری در اختلالات صدا

در صورت مشکوک بودن به اختلال صدا، غربالگری ممکن است انجام شود. ممکن است ناشی از نگرانی افراد، والدین، معلمان یا ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی باشد.

هنگامی که انحراف از صدای عادی در طول غربالگری تشخیص داده شد، ارزیابی بیشتر ضروری است.

غربالگری شامل ارزیابی ویژگی های صوتی مربوط به

• تنفس؛
• آواسازی؛
• رزونانس؛ و
• دامنه صوتی و انعطاف پذیری، مانند
  • گام صدا،
  • بلندی صدا،
  • محدوده زمین، و
  • تحمل.

متخصصان ممکن است از یک ابزار غربالگری رسمی استفاده کنند (لی و همکاران، 2004)

و یا داده ها را با استفاده از وظایف غیررسمی به دست آورند.

پرسشنامه های استاندارد شده خود گزارشی را می توان برای غربالگری کامل گنجاند (به عنوان مثال، دیاری و همکاران، 2003؛ هوگیکیان و ستورامان، 1999؛ جاکوبسون و همکاران، 1997).

ارزیابی جامع در اختلالات صدا

همه بیماران مبتلا به اختلالات صوتی باید توسط یک متخصص، ترجیحاً در رشته ای متناسب با شکایت مراجع، معاینه شوند.

معاینه پزشک ممکن است قبل یا بعد از ارزیابی صدا توسط SLP انجام شود.

مشاوره با یک متخصص گوش و حلق و بینی می تواند مهم باشد، به ویژه در موردی که یک SLP به ابزار برای ارزیابی دسترسی ندارد.

یک ارزیابی جامع برای افراد مشکوک به اختلال صدا با استفاده از معیارهای استاندارد و غیراستاندارد انجام می شود.

برای بررسی ارزیابی‌های صدای بالینی، روی و همکاران را ببینید. (2013).

درمان تشخیصی ممکن است به عنوان بخشی از ارزیابی جامع برای کمک به تشخیص و تعیین اینکه آیا فرد برای تلاش های صوت درمانی تحریک پذیر است یا خیر، انجام شود.

ارزیابی جامع برای شناسایی و توصیف انجام می شود شامل

اختلالات در ساختار و عملکرد بدن

، از جمله نقاط قوت و ضعف اساسی در تولید صدای گفتار و ارتباطات کلامی/غیرکلامی؛

کمبودهای همراه

مانند سایر بیماری ها و داروهایی که می توانند بر صدا تأثیر بگذارند.

محدودیت در فعالیت و مشارکت

، از جمله وضعیت عملکردی در ارتباطات و تعاملات بین فردی؛

عوامل زمینه ای (محیطی و شخصی)

که بر ارتباطات و مشارکت زندگی تأثیر می گذارد. و

کیفیت زندگی

مرتبط با اختلالات ارتباطی و محدودیت های عملکردی.

ارزیابی جامع برای اختلالات صدا: مولفه های معمولی

تاریخچه پرونده

• توصیف فرد از مشکل صدا، از جمله شروع و تنوع علائم
• وضعیت پزشکی و تاریخچه، از جمله جراحی، اختلالات مزمن، و داروها
• درمان صوتی قبلی
• عادات روزانه مرتبط با بهداشت صدا

خود ارزیابی

• درک خود فرد از کیفیت صدا / آواز
• ارزیابی فرد از چگونگی تأثیر مشکل صدا
  • احساسات و خودانگاره و
  • توانایی برقراری ارتباط موثر در فعالیت های روزمره و همچنین در محیط های اجتماعی و کاری.

معاینه دهانی- محیطی در اختلالات صدا

• ارزیابی نقص‌های ساختاری یا حرکتی که ممکن است بر ارتباطات و صدا تأثیر بگذارد، از جمله ماهیچه‌های دهان، قدرت، سرعت و دامنه حرکت
• ارزیابی (در حین استراحت و تکالیف گفتاری هدفمند) تقارن و حرکت ساختارهای صورت، حفره دهان، سر، گردن و سیستم تنفسی
• آزمایش حس مکانیکی صورت و حفره دهان
• آزمایش حسی (یعنی چشایی و بویایی)
• ارزیابی احساسات حنجره (خشکی، غلغلک، سوزش، درد، و غیره) و لمس عضلات بیرونی حنجره،

ارزیابی تنفس در اختلالات صدا

• الگوی تنفسی (شکمی، قفسه سینه، ترقوه)
• هماهنگی تنفس با آواسازی (الگوهای نگهدارنده نفس، استفاده همیشگی از هوای باقیمانده، گروه های طول تنفس)
• حداکثر زمان آواسازی (دژونکر، 2010؛ اسپایر و همکاران، 2010)
• نسبت s/z برای ارزیابی نارسایی گلوتال، که ممکن است نشان دهنده آسیب شناسی حنجره باشد (Eckel & Boone, 1981؛ Stemple et al., 2010)

ارزیابی شنیداری-ادراکی در اختلالات صدا

این ارزیابی ذهنی بر اساس برداشت‌های بالینی SLP در طول تولید واکه‌ها، جملات و گفتار در حال اجرا است.

کیفیت صدا در اختلالات صدا

زبری – بی نظمی در منبع صدا

تنفس – خروج هوای قابل شنیدن در صدا

فشار – درک تلاش بیش از حد صوتی

گام – همبستگی ادراکی فرکانس بنیادی

بلندی – همبستگی ادراکی شدت صدا

شدت کلی – تصور جهانی و یکپارچه از انحراف صدا

ویژگی های ادراکی اضافی

دیپلوفونی

آفونیا

بی ثباتی زمین

لرزش

سرخ آوازی

فالستتو

کیفیت مرطوب/غرق

طنین در اختلالات صدا

اختلالات تشدید

• ارزیابی کیفیت رزونانس، مانند
  • معمولی،
  • هیپو بینی،
  • هایپر بینی، یا
  • بن بست.
• اگر غیر طبیعی است، تحریک پذیری را برای رزونانس طبیعی ارزیابی کنید.
• در صورت طبیعی بودن، تمرکز رزونانس را ارزیابی کنید، مانند
  • دهانی،
  • حلق/حنجره، یا
  • بینی

آواسازی در اختلالات صدا

• ویژگی های شروع/آفست صدا، مانند
  • تاخیر در شروع صدا و
  • کیفیت صدا در شروع
• توانایی حفظ صدا برای عبارت مناسب در طول سخنرانی
• توانایی نشان دادن دریچه تارهای صوتی در طول دیادوکوکینزیس

میزان گفتار در اختلالات صدا

میزان گفتار ممکن است به طور غیر مستقیم تحت تأثیر اختلالات صدا باشد. به عنوان مثال، یک بیمار مبتلا به اختلال صدا ممکن است عمدا سرعت گفتار را کاهش دهد تا اختلال صدا را جبران کند و درک را افزایش دهد. به دلایلی مانند این، یک SLP ممکن است ارزیابی میزان گفتار را در نظر بگیرد (به عنوان مثال، از طریق ارزیابی نرخ دیادوکوکینتیک).

ارزیابی ابزاری در اختلالات صدا

تصویربرداری حنجره

اندازه گیری ساختار و عملکرد ناخالص (با استفاده از ویدئو آندوسکوپی) و اندازه گیری ارتعاش تارهای صوتی در حین آواسازی (با استفاده از ویدئو استروبوسکوپی).

ارزیابی آکوستیک در اختلالات صدا

معیارهای عینی عملکرد صوتی مربوط به بلندی صدا، زیر و بمی صدا و کیفیت (Patel et al., 2018).

دامنه صوتی

سطح فشار صوتی معمولی (SPL) به دسی بل (dB) – سطح صدای معمولی صدا در طول گفتار متصل

حداقل و حداکثر SPL صوتی (dB) – نرم ترین و بلندترین آواسازی پایدار

فرکانس صوتی

میانگین F0 صوتی بر حسب هرتز (هرتز) – میانگین تخمین F0 برای سیگنال صوتی ضبط شده در طول گفتار متصل

انحراف استاندارد صوتی F0 (Hz) – انحراف استاندارد تخمین F0 برای سیگنال صوتی ضبط شده در طول گفتار متصل

حداقل و حداکثر صدای F0 (Hz) – مقادیر F0 برای آواهای پایدار با کمترین و بالاترین تن

کیفیت سیگنال صوتی

برجستگی اوج مغزی آوازی (dB) – دامنه نسبی اوج در سپستروم که نشان دهنده هارمونیک غالب سیگنال صوتی صوتی (واکه های پایدار و نمونه های گفتاری متصل) است.

ارزیابی آیرودینامیکی در اختلالات صدا

اندازه گیری (با استفاده از روش های غیر تهاجمی) پارامترهای آیرودینامیکی گلوتال مورد نیاز برای آواسازی.

جریان هوای گلوتال

متوسط ​​سرعت جریان هوای گلوتال (L/sec یا ml/sec) – تخمین زده شده از سرعت جریان هوای دهانی در طول تولید واکه

فشار هوای ساب گلاتال

• متوسط ​​فشار هوای ساب گلوتال (سانتی متر آب [cmH ₂ O] یا کیلو پاسکال [kPa]) – تخمین زده شده برای فشار هوای داخل دهانی تولید شده در طول تکرار همخوان های توقف در رشته های هجا

میانگین صوتی SPL و F0

استخراج شده از سیگنال صوتی ضبط شده به طور همزمان.

تفسیر جریان هوا و اندازه گیری فشار هوا را تسهیل می کند

SLPها باید از منابع احتمالی خطا یا موانع کیفیت ضبط در طول ارزیابی آیرودینامیکی آگاه باشند.

منابع خطا ممکن است به داده های نادرست کمک کند.

این منابع خطا عبارتند از

• کیفیت و کالیبراسیون ابزار دقیق مورد استفاده، مانند
  • یک میکروفون،
  • یک پیش تقویت کننده،
  • تبدیل آنالوگ به دیجیتال (یعنی رابط دیجیتال) و
  • نرم افزار؛
• فاصله ثابت منبع صدا (صدا) تا میکروفون؛
• کیفیت آکوستیک اتاق؛ و
• سر و صدای محیط (پاتل و همکاران، 2018؛ Švec & Granqvist، 2018).

ملاحظات ارزیابی صدای کودکان در اختلالات صدا

اگرچه بسیاری از اختلالات صوتی مشابه ممکن است در میان کودکان و بزرگسالان وجود داشته باشد، شرایط زیر برای جمعیت کودکان منحصر به فرد است (Sapienza & Ruddy، 2009):

لارنگومالاسی

– یک بیماری مادرزادی حنجره با علت ناشناخته

این شایع ترین علت استریدور دمی نوزاد است.

تشخیص لارنگومالاسی با مشخصه

استریدور دمی،

غضروف نارس حنجره،

اپی گلوت فلاپی و/یا

چین های آری اپی گلوت کوتاه شده

حنجره

وجود بافت غشایی که دو تار صوتی را به هم متصل می کند

این بیشتر در جمعیت اطفال در هفته چهارم تا دهم بارداری رخ می دهد.

این ممکن است باعث انسداد راه هوایی شود.

این ممکن است به دلیل ترومای حنجره حاصل شود.

تنگی نفس و استریدور دمی از علائم مرتبط هستند.

شکاف حنجره

– یک بیماری مادرزادی نادر که شامل شکافی بین حنجره و مری است.

علائم می تواند شامل گرفتگی صدا، استریدور، دیسفاژی و سرفه باشد.

شکاف حنجره بر اساس شدت و وسعت شکاف دارای چهار نوع طبقه بندی است (رهبر و همکاران، 2006)، به شرح زیر:

نوع I

کمبود اینتراریتنوئید بالای تارهای صوتی واقعی.

نوع II

لامینای کریکوئید درگیر است. شکاف زیر تارهای صوتی واقعی گسترش می یابد.

نوع III

یک شکاف کریکوئید کامل که از طریق غضروف کریکوئید امتداد می یابد و ممکن است تا نای دهانه رحم گسترش یابد.

نوع IV –

شکافی که تا دیواره نای خلفی قفسه سینه امتداد می یابد و ممکن است تا حنجره گسترش یابد.

پوبرفونیا

یک اختلال عملکردی صدا که ممکن است در نوجوانان پسر به دنبال تغییر صدا در دوران بلوغ که منجر به حفظ صدای بلند می شود رخ دهد.

رفتار در اختلالات صدا

مداخله برای دستیابی به بهبود تولید صدا و هماهنگی تنفس و دریچه حنجره انجام می شود.

مداخله طراحی شده است تا

• ایجاد روال/روش های مناسب بهداشت صوتی؛
• از نقاط قوت سرمایه گذاری کنید و نقاط ضعف مربوط به ساختارها و عملکردهای اساسی را که بر تولید صدا تأثیر می گذارد، برطرف کنید.
• بهبود خودآگاهی از کیفیت صدا و عوامل حرکتی (به عنوان مثال، تنش).
• با کمک به فرد در کسب مهارت ها و استراتژی های ارتباطی جدید، فعالیت ها و مشارکت در زندگی فرد را تسهیل می کند.
• اصلاح عوامل زمینه‌ای برای کاهش موانع و افزایش تسهیل‌کننده‌های ارتباط و مشارکت موفق؛ و
• تسهیلات مناسب و سایر حمایت ها و همچنین آموزش نحوه استفاده از آنها را فراهم کنید.

هنگام تعیین نیازهای صوتی و تعیین اهداف، استفاده از صدا در تنظیمات مختلف باید در نظر گرفته شود.

برای مثال، نیازهای صوتی در محیط کار ممکن است با نیازهای درون جامعه متفاوت باشد (مثلاً خانه و محیط های اجتماعی).

همکاری با سایر افراد حرفه ای در در اختلالات صدا

SLPها اغلب با متخصصین گوش و حلق و بینی/حنجره و سایر متخصصان پزشکی (به عنوان مثال، متخصصان ریه، متخصص گوارش، متخصص مغز و اعصاب، متخصص آلرژی، غدد درون ریز و پزشکان طب کار) همکاری می کنند و در صورت لزوم، برنامه های درمانی را برای حمایت از طرح پزشکی و بهینه سازی نتایج ایجاد می کنند.

همکاری با متخصصین گوش و حلق و بینی/حنجره شناسان به ویژه برای رد یا رد پاتولوژی های زمینه ای مهم است. SLP ها فقط می توانند ناهنجاری های عملکردی را تشخیص دهند و فقط متخصصان گوش و حلق و بینی می توانند پاتولوژی های ارگانیک (مانند ندول ها، پولیپ ها، تومورها) را تشخیص دهند.

برخی از افراد در غیاب آسیب شناسی ساختاری دچار اختلالات صوتی می شوند (به عنوان مثال، آفونی عملکردی، نارسایی تنش عضلانی، و فالستتو جهشی/عملکردی).

ممکن است علاوه بر آنچه که SLP ارائه می دهد، از مشاوره روانشناختی نیز بهره مند شوند.

مشاوره، دستکاری مستقیم صدا و استفاده از سوالات مصاحبه می تواند برای بررسی عوامل احتمالی موثر در مشکل صدا استفاده شود.

SLP ها فرد را به متخصص(های) مراقبت های بهداشتی مناسب ارجاع می دهند.

رویکردهای درمانی در اختلالات صدا

رویکردها می‌توانند مستقیم یا غیرمستقیم باشند

و SLPها اغلب بیش از یک رویکرد درمانی را در توسعه برنامه درمانی استفاده می کنند.

رویکردهای مستقیم در اختلالات صدا

رویکردها بر دستکاری مکانیسم‌های تولید صدا (آواسازی، تنفس، و عملکرد اسکلتی عضلانی) برای اصلاح رفتارهای صوتی و ایجاد تولید صدای سالم تمرکز دارند (کولتون و کاسپر، 2011؛ ​​استمپل، 2000).

رویکردهای غیر مستقیم در اختلالات صدا

این رویکردها محیط‌های شناختی، رفتاری، روان‌شناختی و فیزیکی را که در آن صداگذاری رخ می‌دهد، اصلاح می‌کنند (روی و همکاران، 2001؛ توماس و استمپل، 2007).

روشهای غیرمستقیم شامل دو جزء زیر است:

آموزش بیمار

بحث در مورد فیزیولوژی طبیعی تولید صدا و تأثیر اختلالات صدا بر عملکرد انجام می گیرد

ارائه اطلاعات در مورد تأثیر سوء استفاده از صدا و راهکارهایی برای حفظ سلامت صدا (بهداشت صوتی) برای فرد ارایه می گردد

مشاوره

شناسایی و اجرای استراتژی‌هایی مانند مدیریت استرس برای اصلاح عوامل روانی اجتماعی که بر سلامت صوتی تأثیر منفی می‌گذارند (ون استن و همکاران، 2015).

طرح درمانی در اختلالات صدا

یک طرح درمانی معمولاً شامل حداقل یک رویکرد مستقیم و یک یا چند رویکرد غیرمستقیم بر اساس شرایط و اهداف بیمار است.

برخی از پزشکان روی اصلاح مستقیم علائم خاص صدای نامناسب تمرکز می‌کنند، در حالی که برخی دیگر رویکردی جامع‌تر را با هدف متعادل کردن زیرسیستم‌های فیزیولوژیکی تولید صدا – تنفس، آواسازی و رزونانس، اتخاذ می‌کنند.

متخصصان ممکن است شناسایی موارد زیر را شروع کنند

• شناسایی رفتارهایی که به مشکلات صوتی کمک می کند، از جمله اقدامات بهداشتی صوتی ناسالم مانند
  • داد زدن،
  • با صدای بلند صحبت کردن،
  • سرفه کردن،
  • پاکسازی گلو و
  • هیدراتاسیون ضعیف
• اجرای شیوه‌هایی برای کاهش رفتارهای آسیب‌زای صوتی (مثلاً حفظ صدا) و شیوه‌های بهداشت صوتی سالم مانند
  • نوشیدن آب فراوان و
  • صحبت کردن با صدای متوسط

اختلالات صدا و ماسک

استفاده از تجهیزات محافظ شخصی (PPE) (یعنی ماسک صورت) به طور بالقوه می تواند باعث افزایش فشار بر صدا و درک تلاش صوتی شود (Ribeiro et al., 2020).

ملاحظات درمان صدای کودکان در اختلالات صدا

ممکن است بین درمان اختلالات صوتی در بزرگسالان و کودکان به دلیل تفاوت در آناتومی، علت و سطح رشد تفاوت‌هایی وجود داشته باشد.

با توجه به Braden (2018)، تفاوت های تشریحی بین صدای کودکان و بزرگسالان شامل موارد زیر است:

اندازه حنجره

اندازه مجرای صوتی

ساختار (تارهای صوتی کودکان)

تارهای صوتی کودکان کوتاهتر از تارهای صوتی بزرگسالان است.

تارهای صوتی کودکان تا سنین نوجوانی فاقد ساختار پنج لایه هستند.

ساختار (تارهای صوتی نوزاد)

تارهای صوتی نوزادان تک لایه هستند.

نوزاد تارهای صوتی دارای اسید هیالورونیک دارد که به طور مساوی توزیع می شود (در بزرگسالان متمرکز شده است).

تارهای صوتی نوزاد در لامینا پروپریا نسبت به بزرگسالان فیبروبلاست بیشتری دارند.

موقعیت یابی حنجره (مک آلیستر و سولاندر، 2013)

حنجره نوزاد تقریباً در C4 قرار دارد.

حنجره بالغ تقریباً در C6-C7 قرار دارد.

همانطور که ساختارهای آوایی کودک رشد و توسعه می یابد، زیر و بمی گفتار مربوطه کاهش می یابد (کاهش فرکانس فرمت های دستگاه صوتی و فرکانس اساسی).

کاهش سریع میانگین فراوانی اساسی در 3 سال اول، با تغییر قابل توجه دیگری در بلوغ وجود دارد (McAllister & Sjölander, 2013).

تغییرات غیرطبیعی صدا ممکن است در دوران نوجوانی کنترل شود زیرا ممکن است نشان دهنده یک اختلال عملکردی صدا مانند بلوغ باشد.

استریدور همچنین باید در جمعیت اطفال به دقت تحت نظر قرار گیرد، زیرا می تواند به طور بالقوه نشان دهنده یک راه هوایی در معرض خطر باشد (Theis, 2010).

بسیاری از رویکردهای درمانی مورد استفاده برای جمعیت بزرگسال ممکن است برای جمعیت اطفال در نظر گرفته شود، اگرچه ممکن است سازگاری هایی برای برآورده کردن سطح رشد هر کودک مورد نیاز باشد (برادن، 2018).

اختلالات رشدی همراه مانند نقص زبان بیانی یا دریافتی ممکن است درمان صدا را در جمعیت کودکان پیچیده تر کند.

برخی از کودکان ممکن است مفهوم درونی صدای طبیعی در مقابل صدای غیرطبیعی نداشته باشند (هوپر، 2004) و بنابراین، ممکن است در رسیدگی به اختلال عملکرد مشکل داشته باشند.

ملاحظات دیگر مشکلات احتمالی است که ممکن است برای دریافت درمان در محیط مدرسه رخ دهد.

چالش ها در درمان اختلالات صدا ممکن است شامل شود

• مشکل در دریافت ارجاع به متخصصان گوش و حلق و بینی / صدا،
• تأخیر در برنامه ریزی ویزیت پزشک اطفال و/یا گوش و حلق و بینی،
• مشکل در دسترسی به تصاویر و مدارک پزشکی،
• پوشش بیمه یا پرداخت برای ویزیت MD، و
• موانع در معیارهای واجد شرایط بودن و تعیین اثرات نامطلوب بر عملکرد آموزشی.

گزینه های درمان در اختلالات صدا

در بخش‌های فرعی زیر توضیحات مختصری از درمان‌های عمومی و اختصاصی برای افراد مبتلا به اختلالات صوتی ارائه می‌شود.

آنها در دو دسته سازماندهی می شوند:

صوت درمانی فیزیولوژیک

(یعنی آن دسته از درمان هایی که به طور مستقیم فیزیولوژی مکانیسم صوتی را تغییر می دهند) .

صوت درمانی علامتی

(یعنی آن دسته از درمان هایی که با هدف اصلاح علائم صوتی انحرافی یا اجزای صوتی ادراکی با استفاده از انواع تکنیک های تسهیل کننده انجام می شود. ).

انتخاب روش درمان:

انتخاب درمان به نوع و شدت اختلال و نیازهای ارتباطی فرد بستگی دارد.

متخصصان نیازهای صوتی کاربردی روزانه را در اهدافی که منعکس کننده زندگی صوتی فرد و مشارکت در خانه، محل کار و زندگی اجتماعی است، گنجانده اند.

ویژگی‌های زبانی در برخی از زبان‌ها ممکن است بر جنبه‌های خاص درمان صدا، مانند تأثیر زبان‌های اهنگ بر رزونانس تأثیر بگذارد.

علاوه بر این، در نظر گرفتن نیازهای افراد، مانند بیان جنسیت و استفاده از لهجه های منطقه ای، جنبه مهمی از توسعه اهداف درمانی است.

صوت درمانی فیزیولوژیک در اختلالات صدا

صوت درمانی فیزیولوژیک در تلاشند تا سه زیرسیستم تولید صدا (تنفس، آواسازی و رزونانس) را به‌جای کار مستقیم بر روی علائم صوتی بصورت جدا کار کنند.

بیشتر رویکردهای فیزیولوژیک ممکن است با انواع اختلالات که منجر به الگوهای صوتی بیش از حد و کم عملکرد می شود، استفاده شوند.

در زیر برخی از برنامه های فیزیولوژیک صوت درمانی به ترتیب حروف الفبا آورده شده است.

روش لهجه در اختلالات صدا

روش تاکیدی برای افزایش برون ده ریوی، بهبود کارایی گلوت، کاهش تنش بیش از حد عضلانی و عادی سازی الگوی ارتعاشی در حین آواسازی طراحی شده است.

در طول درمان، گفتار درمان و یا آسیب شناس گفتار و زبان ممکن است یک یا چند مورد از وظایف زیر را انجام دهد (کاتبی و همکاران، 1993؛ مالکی و همکاران، 2008):

• تنفس شکمی را با قرار دادن بیمار در ابتدا در وضعیت خوابیده تسهیل کنید.
• از بازی موزون آوازی با مدل هایی از الگوهای آواسازی تاکیدی استفاده کنید، که بیمار سپس آن را تقلید می کند.
• ریتم ها را به گفتار منتقل می کند، در ابتدا الگو قرار می گیرد و در نهایت از طریق خواندن، مونولوگ و گفتار محاوره ای پیشرفت می کند.

آموزش مکالمه درمانی (CTT) در اختلالات صدا

CTT منحصراً بر آگاهی و تولید صدا در روایت مکالمه محور بیمار، بدون استفاده از سلسله مراتب درمانی سنتی تمرکز دارد.

این روش مبتنی بر اصول یادگیری حرکتی، تلاش می‌کند تا بیماران را در دستیابی به آواسازی متعادل از طریق تقویت، تقلید و مدل‌سازی در گفتار مکالمه راهنمایی کند.

شش جزء CCT قابل تعویض است

(Gartner-Schmidt et al., 2016; Gillespie et al., 2019) به شرح زیر:

1. گفتار واضح
2. آگاهی شنوایی و حرکتی
3. تمرین/برچسب زدن منفی
4. جاسازی ژست های آموزشی اولیه در گفتار
5. عروض، فرافکنی و مکث
6. ایجاد ارتباط

تمرین تقویت عضلات بازدمی (EMST) در اختلالات صدا

EMST قدرت تنفسی را در طول آواسازی بهبود می بخشد.

افزایش حداکثر فشار بازدمی را می توان با تمرینات کالیبره شده خاص در طول زمان تمرین داد.

بنابراین رابطه بین تنفس، آواسازی و رزونانس را بهبود می بخشد.

EMST از یک دستگاه خارجی برای بارگذاری مکانیکی ماهیچه های بازدمی استفاده می کند.

این دستگاه دارای یک دریچه فنری یک طرفه است که جریان هوا را تا زمانی که فشار بازدمی مورد نظر ایجاد شود مسدود می کند.

دستگاه را می توان برای افزایش یا کاهش بار فیزیولوژیکی روی عضلات هدف کالیبره کرد (Pitts et al., 2009).

درمان صدای لی سیلورمن (LSVT) در اختلالات صدا

LSVT (رامیگ و همکاران، 1994) یک درمان فشرده برای بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون است.

برای به حداکثر رساندن عملکرد آوایی و تنفسی با استفاده از مجموعه ای از وظایف ساده طراحی شده است.

به افراد آموزش داده می شود که با حداکثر تلاش صدای بلند تولید کنند و در هنگام صحبت بر بلندی صدای خود نظارت کنند.

تلاشی که انجام می‌شود باعث بهبود حمایت تنفسی، فعالیت ماهیچه‌های حنجره، بیان و حتی حالت چهره و انیمیشن می‌شود.

با استفاده از یک سطح صدا، ممکن است بیوفیدبک بصری برای نشان دادن تلاش لازم برای افزایش بلندی صدا ارائه شود.

LSVT توسط گفتار درمان گرهایی ارائه می شود که در اجرای این تکنیک آموزش دیده و دارای گواهینامه هستند.

پنج اصل اساسی در LSVT دنبال می شود که به شرح زیر است:

• افراد باید با صدای بلند فکر کنند.
• تلاش گفتاری باید زیاد باشد.
• درمان باید فشرده باشد.
• بیماران باید سطح بلندی صدا را مجدداً تنظیم کنند.
• بهبودها در طول زمان اندازه گیری می شوند.

روش های دستی حلقوی در اختلالات صدا

تکنیک‌های دور حلقوی دستی برای کاهش تنش و عملکرد بیش از حد اسکلتی عضلانی با قرار دادن مجدد حنجره در حین صداسازی در نظر گرفته شده است.

سه روش اصلی دستی وضعیت مجدد حنجره وجود دارد که به شرح زیر است:

مانور فشار به عقب

– انگشت اشاره را روی غضروف تیروئید قرار دهید و به عقب فشار دهید تا شکل گلوت تغییر کند.

مانور پایین کشیدن

– انگشت شست و سبابه را در فضای تیروهیوئید قرار دهید و حنجره را به سمت پایین بکشید.

فشرده سازی داخلی و کشش رو به پایین

انگشت شست و سبابه را در فضای تیروهیوئید قرار دهید و فشرده سازی داخلی را اعمال کنید.

به کارگیری این مانورها در حین صداگذاری به فرد این امکان را می دهد که تغییرات حاصله را در کیفیت صدا بشنود (اندروز، 2006؛ روی و همکاران، 1997).

در هنگام استفاده از این تکنیک‌ها دقت لازم صورت می‌گیرد، زیرا برخی از بیماران ناراحتی را گزارش می‌کنند.

تمرینات آموزشی مقاومتی آواسازی (PhoRTE) در اختلالات صدا

PhoRTE (Ziegler & Hapner، 2013) از LSVT اقتباس شده است و از چهار تمرین به شرح زیر تشکیل شده است:

• صدای /آ/ را با صدای حداکثر پایدار با صدای بلند تولید کنید
• تولید /a/ با لغزشهای بلند صعودی و نزولی در کل محدوده
• بیان عبارات کاربردی با استفاده از صدای بلند
• همان عبارات کاربردی با استفاده از صدای بلند و کم (بلند) را تولید کند

به افراد یادآوری می شود که صدای “قوی” را در طول این تمرینات درمانی حفظ کنند.

PhoRTE برنامه مداخله فشرده کمتری نسبت به LSVT دارد.

PhoRTE همچنین از این جهت متفاوت است که هنگام تولید عبارات (به عنوان مثال، صدای بلند و پایین، بلند و بلند) هم بلندی و هم صدا را با هم ترکیب می کند.

استفاده از PhoRTE در بزرگسالان مبتلا به پیری صدا (صدای پیری) به عنوان راهی برای بهبود نتایج صوتی (به عنوان مثال، کاهش تلاش آوایی) و افزایش کیفیت زندگی مرتبط با صدا مورد مطالعه قرار گرفته است (Ziegler et al., 2014).

صدا درمانی رزونانس در اختلالات صدا

صوت درمانی

طنین دار از مجموعه ای از احساسات شفاهی و آواسازی آسان استفاده می کند که از ژست های گفتاری اولیه از طریق گفتار محاوره ای ساخته می شود.

صدای تشدید کننده

به عنوان تولید صدا شامل احساس ارتعاش دهان، معمولاً روی برجستگی آلوئولی قدامی یا لب ها یا بالاتر در صورت در زمینه آواسازی آسان تعریف می شود.

هدف از صوت درمانی رزونانس دستیابی به قوی ترین، “پاک ترین” صدای ممکن با کمترین تلاش و تاثیر بین تارهای صوتی برای به حداقل رساندن احتمال آسیب و به حداکثر رساندن احتمال سلامت صدا است (Stemple et al., 2010).

این برنامه شامل زمزمه و تولیدات صدادار و بی صدا است که به صورت تولیدات عبارتی و محاوره ای شکل می گیرند (وردولینی، 1998، 2000).

آواسازی کشش و جریان در اختلالات صدا

آواسازی کششی و جریان

همچنین به عنوان صداسازی جریان سنگ کاسپر می شود – یک تکنیک فیزیولوژیکی است که برای درمان نارسایی عملکردی یا آفونیا استفاده می شود (Stone & Casteel, 1982).

این بر مدیریت جریان هوا تمرکز دارد و برای افرادی که تمایل به حبس نفس دارند استفاده می شود.

به افراد دستور داده می شود که در حین بازدم بر جریان خروجی مداوم هوا تمرکز کنند.

روش‌های بیوفیدبک مختلفی استفاده می‌شود، از جمله قرار دادن یک تکه بافت در جلوی دهان یا نگه داشتن دست در جلوی دهان برای نظارت بر جریان هوا.

صداگذاری زمانی معرفی می شود که فرد در حین بازدم به جریان مداوم هوا برسد.

به این ترتیب، این تکنیک یک کیفیت صدای نفس گیر و سرعت صحبت کند ایجاد می کند.

در نهایت، این کیفیت صدا با کلمات و عبارات گفتاری آزمایش می شود و تنفس به تدریج کاهش می یابد.

آواسازی جریان (Gartner-Schmidt، 2008، 2010)

یک برنامه درمانی سلسله مراتبی است که برای تسهیل افزایش جریان هوا، سهولت آواسازی و رزونانس دهانی به جلو طراحی شده است.

تمرینات عملکرد صوتی (VFE) در اختلالات صدا

VFE ها مجموعه ای از دستکاری های سیستماتیک صدا هستند که برای تسهیل بازگشت به عملکرد صدای سالم طراحی شده اند.

VFEها برای تقویت و هماهنگی عضلات حنجره و بهبود کارایی رابطه بین جریان هوا، ارتعاش تارهای صوتی و درمان سوپراگلوتیک آواسازی کار می کنند (Stemple، 1984).

صداهای مورد استفاده در آموزش خاص هستند و تولید صحیح تشویق می شود.

VFE ها شامل چهار تمرین گرم کردن، کششی، انقباض و تمرینات قدرتی هستند.

تمرینات دو بار در روز (صبح و عصر) در ست های دوتایی انجام می شود.

حداکثر اهداف زمان آواسازی بر اساس ظرفیت فردی ریه و سرعت جریان هوا 80 میلی لیتر در ثانیه تنظیم می شود.

به افراد توصیه می شود از لحن ملایم و درگیر استفاده کنند و آموزش می بینند که از دستگاه صوتی نیمه بسته (SOVT) بدون تنش در طول تولید صدا استفاده کنند.

صدا درمانی علامتی در اختلالات صدا

صدا درمانی علامتی بر اصلاح علائم صوتی یا اجزای صوتی ادراکی تمرکز دارد.

صوت درمانی علامتی بهبود صدا را از طریق اصلاح مستقیم علائم با استفاده از انواع تکنیک های تسهیل کننده صدا (بون و همکاران، 2010) که مستقیم یا غیرمستقیم هستند، فرض می کند.

علائمی که باید مورد توجه قرار گیرند ممکن است شامل باشند

• زمینی که خیلی زیاد یا خیلی کم است،
• صدایی که خیلی ملایم یا خیلی بلند است،
• آواسازی نفس گیر،
• حملات گلوتال سخت، یا
• گلوتال سرخ شده

تقویت کننده ها در اختلالات صدا

دستگاه‌های تقویت‌کننده مانند میکروفون‌ها را می‌توان برای افزایش بلندی صدا در هر موقعیتی که نیاز به افزایش صدا دارد (مثلاً هنگام صحبت با گروه‌های بزرگ یا در حین مکالمه زمانی که صدای فرد ضعیف است) استفاده کرد.

به این ترتیب، تقویت صدا می تواند به عنوان یک ابزار حمایتی یا به عنوان وسیله ای برای ارتباط تقویت کننده عمل کند.

این می تواند به جلوگیری از عملکرد بیش از حد صوتی که ممکن است در نتیجه صحبت کردن با صدای بلند یا برای مدت طولانی باشد، کمک کند.

پوشش شنوایی در اختلالات صدا

پوشاندن شنوایی در موارد آفونیا/دیسفونی عملکردی استفاده می شود و اغلب منجر به تغییر صدا یا عادی می شود.

به افراد دستور داده می‌شود که در حالی که هدفون‌هایی با ورودی نویز پوشاننده به سر می‌برند، با صدای بلند صحبت کنند یا متن‌ها را بخوانند.

با استفاده از یک پس‌زمینه صدای بلند، فرد اغلب صدایی را با حجم افزایش یافته تولید می‌کند (اثر لومبارد) که می‌تواند ضبط شود و بعداً در درمان به عنوان مقایسه مورد استفاده قرار گیرد (به عنوان مثال، آدامز و لانگ، 1992؛ بروم و زولینگر، 2011).

بیوفیدبک در اختلالات صدا

مفهوم آن این است که خودکنترلی عملکردهای فیزیولوژیکی با توجه به نظارت خارجی وضعیت درونی بدن امکان پذیر است.

ممکن است حرکتی، شنیداری یا بصری باشد و به منظور ارائه اطلاعات واضح و قابل اعتماد در پاسخ به تغییرات در تولید صدا باشد.

بنابراین، بیماران ممکن است در زمان واقعی تنظیمات مربوط به زیر و بم صدا، بلندی صدا، کیفیت و تلاش را انجام دهند.

در حالت ایده آل، بیوفیدبک به افزایش آگاهی از احساسات فیزیکی با توجه به تنفس، وضعیت بدن و احساس ارتعاش کمک می کند.

این آگاهی ممکن است به افراد در درک فرآیندهای فیزیولوژیکی هنگام تولید صدا کمک کند.

گفتار و آواز در اختلالات صدا

گفتار آواز از یک الگوی موزون و عروضی به عنوان الگویی برای گفته های گفتاری استفاده می کند.

از آن در درمان برای کمک به کاهش تلاش آوایی که منجر به خستگی صوتی و کاهش قابلیت های آوایی می شود استفاده می شود.

گفتار آواز به نوسانات زیر و بمی و هماهنگی زیرسیستم های تنفسی، آوایی و رزونانسی نیاز دارد.

گویندگان به این الگوهای صوتی کارآمدتر عادت می کنند.

افزایش فشار ریه مورد نیاز برای این کارها همچنین ممکن است اتکا به مقاومت حنجره را کاهش دهد و خستگی را کاهش دهد (مثلا مک کیب و تیتز، 2002).

صدای محرمانه در اختلالات صدا

صدای محرمانه برای کاهش تنش/عملکرد بیش از حد حنجره و افزایش جریان هوا طراحی شده است (کسپر، 2000). فرد با کیفیت آوازی آسان و نفس گیر شروع می کند و بدون کاهش جریان هوا به صدای عادی می رسد. این تکنیک برای رفع تنش صوتی بیش از حد و تسهیل آرامش در عضلات حنجره در نظر گرفته شده است.

آواسازی استنشاقی در اختلالات صدا

آواسازی استنشاقی برای تسهیل ارتعاش صوتی واقعی در حضور آواسازی چین های بطنی معمولی، آفونی عملکردی و/یا نارسایی تنش عضلانی استفاده می شود. افراد در هنگام استنشاق صدایی با صدای بلند تولید می کنند. پس از استنشاق صدا، تارهای صوتی واقعی در یک موقعیت کشیده، به طور ناگهانی اضافه شده و در حال ارتعاش هستند. پس از بازدم، بیماران سعی می کنند صدایی تقریباً همسان به دست آورند. این رویکرد راه دستیابی به ارتعاش تار صوتی واقعی را آسان می کند.

وضعیت بدن در اختلالات صدا

به بیمار تکنیک نشستن با وضعیت عمودی و با شانه‌ها در وضعیت کم و آرام آموزش داده می‌شود تا تولید صدا با تلاش کمتر تسهیل شود. همکاری با فیزیوتراپیست یا کاردرمانگر ممکن است برای برخی از بیماران ضروری باشد.

آرامش و اختلالات صدا

در موارد عملکرد بیش از حد صدا، انواع تکنیک های آرام سازی ممکن است به عنوان ابزاری برای کاهش تنش کل بدن و ناحیه حنجره مفید باشد. هدف از این تکنیک ها کاهش صداگذاری پر زحمت است. تکنیک‌های پرکاربرد شامل آرام‌سازی پیشرونده عضلانی (به آرامی کشش و سپس شل کردن گروه‌های عضلانی متوالی)، تجسم (تشکیل تصاویر ذهنی از یک مکان یا موقعیت آرام و آرام) و تمرین‌های تنفس عمیق است.

تمرینات دستگاه صوتی sovt

تمرینات SOVT شامل باریک شدن در هر نقطه سوپراگلوت در امتداد مجرای صوتی به منظور به حداکثر رساندن تعامل بین ارتعاش تار صوتی (تولید صدا) و مجرای صوتی (فیلتر صوتی) و تولید صدای طنین انداز است.

حباب جام ، همچنین به عنوان Lax Vox ، یک کار ساختمانی آیرودینامیکی است که با هدف بهبود توانایی حفظ آواسازی در حین صحبت انجام می شود. این کار به این صورت انجام می شود که بیمار ابتدا هوا را بدون صدا در یک فنجان آب می دمد. صدا را می‌توان برای آزمایش‌های بعدی اضافه کرد، و به مرور زمان، زیر و بم را می‌توان در آزمایش‌ها و در داخل آن تغییر داد. در نهایت، فنجان در حین صدا برداری برداشته می شود و آواسازی ادامه می یابد. تصور می‌شود که این تمرین‌ها باعث گشاد شدن مجرای صوتی در حین آواسازی و کاهش تنش در تارهای صوتی می‌شوند. بیوفیدبک آگاهی فرد را از تولید صدای سالم خود افزایش می دهد (به عنوان مثال، Denizoglu & Sihvo، 2010؛ Simberg & Laine، 2007).

آواسازی با نی در اختلالات صدا

یکی از متداول‌ترین روش‌ها برای ایجاد نیمه انسداد در مجرای صوتی است (تیتز، 2006).

باریک شدن مجرای صوتی باعث افزایش فشار هوا در بالای تارهای صوتی می شود و در حین آواسازی آنها را کمی از هم جدا نگه می دارد و نیروی برخورد ضربه را کاهش می دهد.

برای انجام این کار، فرد مجرای صوتی را با صدا زدن از طریق نی یا لوله نیمه مسدود می کند.

مقاومت را می توان با تغییر طول و قطر نی و یا فرو بردن انتهای مخالف نی در آب دستکاری کرد.

افراد حفظ حروف صدادار، اجرای آهنگ‌های صدادار، زمزمه کردن آهنگ‌ها و انتقال به الگوهای لحن و استرس گفتار را تمرین می‌کنند.

در نهایت استفاده از نی کاهش یافته و حذف می شود.

تریل های لب

می توان برای ایجاد نیمه انسداد در سطح لب ها استفاده کرد.

این تکنیک شامل حرکت صاف هوا از طریق حفره دهان و روی لب ها است که باعث ایجاد ارتعاش (وزوز لب)، شبیه به دمیدن حباب در زیر آب می شود.

اغلب، تریل ها با آواسازی و تغییرات زیر و بمی جفت می شوند.

تمرکز بر بهبود پشتیبانی تنفس و تولید صدا بدون تنش است.

توانگ تراپی در اختلالات صدا

توانگ درمانی برای افرادی که صدای هیپوفونیک دارند استفاده می شود.

این شامل باریک شدن اسفنکتر اری اپی گلوت با استفاده از صدای “twang” برای ایجاد کیفیت صدای با شدت بالا و در عین حال حفظ تلاش صوتی پایین است (Lombard & Steinhauer, 2007).

نتیجه مطلوب کاهش تلاش آوایی و افزایش کارایی صوتی است.

خمیازه آه در اختلالات صدا

این تکنیک تسهیل کننده از عملکردهای طبیعی خمیازه کشیدن و آه کشیدن برای غلبه بر علائم عملکرد بیش از حد صدا (به عنوان مثال، افزایش حنجره و انقباض صوتی) استفاده می کند.

هدف از این تکنیک پایین آوردن موقعیت حنجره و متعاقباً گسترش فضای فوق گلوتال به منظور ایجاد صدایی آرام تر و تشویق گام طبیعی تر است.

ملاحظات در اختلالات صدا : تمرین از راه دور و دورکاری

SLPها باید اقدامات مناسبی را انجام دهند، چه خدمات به صورت حضوری و چه از طریق تمرین از راه دور ارائه شود.

از راه دور ممکن است کیفیت صدای قابل اعتمادی مانند حضوری ارائه نکند.

بنابراین، تجهیزات اضافی (به عنوان مثال، میکروفون) می تواند کیفیت صدا را افزایش دهد و در عین حال فشار صوتی را کاهش دهد.

علاوه بر این، SLP ها باید در نظر بگیرند که آیا بیمار برای حرفه خود از راه دور کار می کند یا خیر، زیرا برخی تحقیقات نوظهور در مورد تأثیرات مخابرات بر صدا وجود دارد (تریسی و همکاران، 2020).

ملاحظات درمانی در اختلالات صدا : توانبخشی صدای آواز

SLP ها اغلب با خوانندگان برای درمان مشکلات عملکرد صوتی کار می کنند.

با این حال، ارائه این درمان به آموزش/آموزش اضافی نیاز دارد.

درمان بین رشته ای ممکن است شامل شود

• متخصص گوش و حلق و بینی،
• یک SLP و/یا
• یک معلم آواز

تحویل خدمات در اختلالات صدا

علاوه بر تعیین نوع درمان گفتاری و زبانی که برای افراد مبتلا به اختلالات صوتی بهینه است، SLPها سایر متغیرهای ارائه خدمات را در نظر می گیرند – از جمله فرمت، ارائه دهنده، دوز و زمان – که ممکن است بر نتایج درمان تأثیر بگذارد.

• قالب – ساختار جلسه درمان (مثلاً گروهی در مقابل فردی؛ مستقیم و/یا مشورتی).
• ارائه دهنده – شخصی که درمان را ارائه می دهد (به عنوان مثال، SLP، داوطلب آموزش دیده، مراقب).
• دوز – فرکانس، شدت و مدت زمان خدمت. پزشکان نیازهای منحصر به فرد هر بیمار و ماهیت اختلال صدا را در تعیین دوز مناسب برای درمان در نظر می گیرند. برخی از برنامه های صوت درمانی دارای پارامترهای دوز خاصی هستند.
• De Bodt et al. (2015) برای خلاصه ای از شیوه های بین المللی در مورد متغیرهای زمانی (دوز و فرکانس) در صوت درمانی.
• زمان – زمانی که مداخله نسبت به تشخیص انجام می شود.
• تنظیم – محل درمان (به عنوان مثال، خانه، مبتنی بر جامعه، محل کار).