Estimated reading time: دقیقه

آسیب طناب نخاعی آسیبی است که موجب تغییرات موقتی یا دائمی در عملکرد طناب نخاعی شود.

نشانه های چنین آسیبی ممکن است شامل از دست رفتن عملکرد عضلانی، حسی یا خودمختاری در اجزائی از بدن که زیر ناحیه آسیب دیده‌اند شود.

آسیب، ممکن است در هر سطح از طناب نخاعی صورت گیرد و ممکن است کامل باشد:

بدین صورت که تمام عملکردهای حسی و عضلانی در قطعات خاجی پایین‌تر از بین رود، یا ممکن است این آسیب ناکامل باشد: یعنی هنوز برخی از پیام‌های عصبی قادر به سفر کردن از قسمت آسیب دیده، تا قطعات خاجی طناب نخاعی S4-5 می‌باشند.

براساس مکان و شدت آسیب دیدگی، نشانگان متنوعی، از کرختی گرفته تا فلج کامل، شامل بی‌اختیاری مدفوع و ادرار ممکن است پدیدار شوند.

پی‌آمدهای طولانی مدت چنین آسیب‌هایی نیز دامنه وسیعی دارند، از بازیابی کامل گرفته تا فلج دائمی چهاراندام (کوادریپلژی یا تتراپلژی) یا پاراپلژی.

عوارضش ممکن است شامل آتروفی عضلانی، از دست رفتن کنترل حرکت ارادی، اسپاسم، زخم بستر، عفونت‌ها و مشکلات تنفسی شود.

در اکثر موارد، آسیب ناشی از ترومای فیزیکی چون تصادف رانندگی، زخم گلوله، سقوط، یا آسیب‌های ورزشی است، اما ممکن است ناشی از دلایل غیر-ترومایی چون عفونت، جریان ناکافی خون، و تومورها باشد.

کمی بیش از نیمی از آسیب‌ها، بر روی مهره‌های گردنی اثر می‌گذارند، در حالی که ۱۵٪ از این آسیب‌ها در هرکدام از مهره‌های سینه ای، مهره‌های مرزی بین مهره‌های سینه‌ای و کمری، یا فقط در مهره‌های کمری رخ می‌دهند.

تشخیص اغلب براساس نشانه ها و تصویربرداری پزشکی است.

کاردرمانی پس از آسیب نخاعی بر تسهیل بازگشت به زندگی روزمره تمرکز دارد.

بیماران SCI می توانند با انجام فعالیت های روزمره و استفاده از تجهیزات تطبیقی استقلال خود را به حداکثر برسانند.

کاردرمانگران با بیماران روی فعالیت هایی کار می کنند که به آنها کمک می کند تا حد امکان در این فعالیت ها شرکت کنند.

این شامل یادگیری فعالیت های روزانه برای بیماران و یافتن راهی برای افزایش مشارکت آنها در این فعالیت ها است.

مانند فیزیوتراپی، کاردرمانی نیز ممکن است برای بازیابی تحرک، از تمرینات ویژه و بسیار تکراری استفاده کند.

تکرار بسیار مهم است زیرا به جرقه نورپلاستیسیته کمک می کند.

مکانیسمی که سیستم عصبی مرکزی برای سیم کشی مجدد خود و بازیابی عملکرد پس از آسیب استفاده می کند.

با این حال، برخلاف فیزیوتراپی، کاردرمانی با استفاده از تکنیک‌ و تمرین‌های عملی و مبتنی بر فعالیت برای بهبود توانایی فرد در مشارکت در زندگی روزمره، رویکردی جامع‌تر را اتخاذ می‌کند.

برای مثال، ممکن است بیمار نحوه بلند شدن از رختخواب یا مسواک زدن را تمرین کند.