وقتی کیفیت صدا، زیر و بمی و بلندی صدا مناسب جنسیت فرد، وضعیت فرهنگی و موقعیت جغرافیایی فرد نیست او دچار اختلال صدا است. (آرونسون و بلس، 2009؛ بون و همکاران، 2010؛ لی و همکاران، 2004). فرد احساس می کند که صدایی متناسب با نیازهای روزانه خودش ندارد هرچند این احساس فقط مختص فرد است و اطرافیان او صدایش را متفاوت یا مختل نمی دانند چنین فردی دچار اختلال صدا است (انجمن گفتار- زبان- شنوایی آمریکا [ASHA]، 1993؛ کولتون و کاسپر ، 2011؛ استمپل و همکاران، 2010؛ وردولینی و رامیگ، 2001). در صورت وجود چنین مشکلی گفتار درمانی به شما کمک می کند که به مشکل خود غلبه پیدا کنید.
طبقه بندی اختلال صدا
اختلالات صوتی ارگانیک – فیزیولوژیکی
این گروه از اختلالات صدا به دلیل مشکلات، اختلالات و تغییرات در مکانیسم های تنفسی، حنجره ای یا دستگاه صوتی است. این گروه از اختلال صدا به دلیل تغییرات فیزیکی در مکانیسم صوتی است، مانند تغییرات در بافتهای تار صوتی (مانند ادم یا گره های صوتی) و/یا تغییرات ساختاری در حنجره به دلیل افزایش سن
اختلال صدای نوروژنیک
اختلالات صدای ارگانیکی که ناشی از مشکلات مربوط به عصب دهی سیستم عصبی مرکزی یا محیطی حنجره است و بر عملکرد مکانیسم صوتی تأثیر می گذارد، مانند لرزش صدا، دیسفونی اسپاسمودیک، فلج تارهای صوتی
اختلالات صوتی عملکردی:
اختلالات صوتی عملکردی به خاطر استفاده نادرست از تارهای صوتی به وجود می آید در این اختلال صدا مکانیسم صوتی و حنجره از لحاظ فیزیکی طبیعی است، مانند خستگی صوتی، دیسفونی یا آفونیا تنش عضلانی، دیپلوفونی یا آواسازی با تارهای صوتی کاذب.
اختلال صدای روانزاد
کیفیت صدا ممکن است به خاطر عوامل استرس زا و روانی تحت تاثیر قرار گیرد. اختلالات صوتی حاصل از این عوامل به عنوان اختلالات صوتی روان‌زا یا آفونیا / دیسفونی تبدیل روان‌زا شناخته می‌شوند. این اختلالات صوتی نادر هستند.
متخصصان گفتار درمانی یاشام ممکن است افراد مشکوک به اختلال صدای روان زاد را به سایر متخصصان مناسب (مانند روانشناس و/ یا روانپزشک) برای تشخیص ارجاع دهند.
روابطی که بین عوامل فیزیکی، عملکردی و روانزاد وجود دارد نشان می دهد که عوامل ایجاد کننده اختلالات صدا بیش از یک عامل است (استمپل و همکاران، 2014؛ وردولینی و همکاران، 2006). به عنوان مثال، ندول های تار صوتی میتواند ناشی از استفاده نادرست از صدا باشد و این یک عامل رفتاری (علت عملکردی) است. با این حال، سوء استفاده از صدا منجر به آسیب مکرر به تارهای صوتی می شود که ممکن است منجر به تغییرات ساختاری (ارگانیک) در بافت تار صوتی شود.
گفتار درمانگران در ارزیابی و درمان اختلالات موثر دستگاهها و اندامهای دیگرکه مکانیسم حنجره (به عنوان مثال، دستگاه گوارش) را تحت تأثیر قرار می دهند و به عنوان اختلالات صوتی طبقه بندی نمی شوند نیز نقش دارند. از جمله موارد زیر دخیل باشند:
حرکت تارهای صوتی متناقض
وضعیتی که در آن اداکشن و دور شدن متناوب تارهای صوتی در تنفس اختلال ایجاد می کند. در صورت مشکوک شدن به این موضوع، ممکن است از گفتار درمانی برای کمک به شناسایی عملکرد غیرطبیعی حنجره و تنفس و آموزش تکنیکهای مختلف (مانند تمرینات صوتی، تکنیکهای آرام‌سازی، تکنیکهای تنفس سریع و مدیریت صحیح تنفس) برای بهبود کنترل حنجره و تنفس استفاده شود.
انسداد حنجره ناشی از ورزش
اغلب در نوجوانی تشخیص داده می شود و معمولاً به دلیل انسداد در سطح حنجره به دلیل بسته شدن نامناسب گلوت یا اداکشن/ فروپاشی ساختارهای سوپراگلوت است. ممکن است با نام‌های دیگری مانند انسداد راه هوایی سوپراگلوت در حین ورزش نیز به این مشکل صوتی اشاره نمایند.
میزان شیوع و بروز اختلال صدا:
بروز اختلالات صوتی به تعداد موارد جدید شناسایی شده در یک دوره زمانی خاص اشاره دارد. شیوع به تعداد افرادی که با اختلالات صوتی در یک دوره زمانی معین زندگی می کنند اشاره دارد. برآوردهای بروز و شیوع به دلیل تعدادی از عوامل از جمله علت، سن، جنسیت و شغل متفاوت است.
اختلال صدا و سن:
در جمعیت کودکان، شیوع گزارش شده اختلال صدا از 1.4٪ تا 6.0٪ متغیر است (بلک و همکاران، 2015؛ کاردینگ و همکاران، 2006). بستری در بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان و لوله‌گذاری طولانی‌مدت (بیش از 28 روز) با نارسایی شدیدتر در نوزادان نارس همراه است. حدود 41% تا 73% از کودکان با ندولهای صوتی شناسایی شدند که نشان دهنده ندول های صوتی به عنوان علت اصلی نارسایی در کودکان است (مارتینز و همکاران، 2015).
با این حال، علل مختلفی به جز گره های تار صوتی می تواند وجود داشته باشد که منجر به نارسایی صدا در جمعیت کودکان می شود. اعداد هیچ تفاوت آماری معنی داری در بین نژاد در کودکان پیش دبستانی نشان نداد (داف و همکاران، 2004). تقریباً از هر 13 بزرگسال در ایالات متحده، یک نفر سالانه با مشکل صوتی مواجه می شود، اما فقط یک اقلیت نسبی به دنبال درمان هستند.
میزان بزرگسالان (سنین 24 تا 34 سال) با اختلالات صوتی 6٪ تخمین زده شد، در گروه های سنی، نژاد/ قومیت، یا سطح تحصیلات تفاوت معناداری مشاهده نشده است. شیوع اختلال صدا در بزرگسالان 60 سال و بالاتر از 4.8٪ تا 29.1٪ در مطالعات مبتنی بر جمعیت گزارش شده است. در میان بزرگسالان (بین 19 تا 60 سال) مبتلا به اختلال صدا، شایع ترین تشخیصها شامل دیسفونی عملکردی (20.5٪)، لارنژیت اسیدی (12.5٪) و پولیپ صوتی 12٪ بود.
در میان افراد بالای 60 سال که از نظر مشکلات صوتی مورد ارزیابی قرار گرفته بودند، اختلالات صدا بیشتر با پییوبرفونیا (تغییرات مرتبط با افزایش سن)، رفلاکس/التهاب، نارسایی عملکردی، فلج/پارزی تارهای صوتی و ادم رینکه (مارتینز) همراه بود. گزارش شده است که تشخیص سرطان حنجره در بزرگسالان بین 75 تا 79 سال به اوج خود رسیده و پس از آن کاهش یافته است.
جنسیت و اختلال صدا
مطالعات نتایج را بر اساس جنسیت گزارش کردند، اختلالات صدا در کودکان پسر به طور قابل توجهی بیشتر از کودکان دختر شایع است (کاردینگ و همکاران، 2006؛ مارتینز و همکاران، 2015). با این حال، در بزرگسالی، شیوع در زنان بیشتر از مردان بود. زنان اغلب تشخیص‌های دیسفونی را بدون هیچ دلیل خاصی دریافت می‌کردند، مردان بیشتر لارنژیت مزمن تشخیص داده می‌شدند (کوهن و همکاران، 2012). پس از سن 40 سالگی، میزان شیوع سرطان حنجره در مردان بیشتر از زنان بود (کوهن و همکاران، 2012).
اشتغال و اختلال صدا
تخمین زده شد که معلمان دو تا سه برابر بیشتر از جمعیت عمومی در معرض ابتلا به اختلال صدا هستند (مارتینز و همکاران، 2014). عوامل خاصی مانند تعداد کلاس ها در هفته، سر و صدای ایجاد شده در خارج از محیط مدرسه و حجم صدا در حین سخنرانی، برای افزایش خطر ابتلای معلمان به اختلال صوتی نشان داده شده است. گفتار درمانگران میتوانند روی گفتار و صداسازی اساتید و معلمان کار و صدای آنها را بهبود داده و درمان کنند. اگر شما نیز نیاز به درمان و مشاوره دارید با گفتار درمانی یاشام تماس بگیرید.
میانگین شیوع اختلالات صوتی در بین خوانندگان 46 درصد برآورد شد (پستانا و همکاران، 2017). شایع ترین آسیب شناسی حنجره و علائم اختلال صدا گزارش شده در خوانندگان شامل ادم راینکه، پولیپ، بیماری ریفلاکس معده، درد حنجره و گرفتگی صدا است. با این حال، خطر ابتلا به آسیب شناسی حنجره یا علائم تارهای صوتی ممکن است بر اساس تفاوت در سبک و ژانر آواز متفاوت باشد.
طبق یک مطالعه تقریباً 30 درصد از ادعاهای نارسایی صوتی افراد در صنعت خدمات بودند. تخمین زده شد افرادی که در صنعت خدمات هستند 2.6 برابر بیشتر در معرض بیماریهای خوش خیم حنجره و افراد در صنعت تولیدی 1.4 برابر بیشتر در معرض خطر بیماریهای بدخیم حنجره در مقایسه با جمعیت عمومی هستند (بنینگر و همکاران، 2017).
نشانه ها و علایم اختلال صدا
اصطلاح دیسفونی شامل علائم شنوایی-ادراکی اختلالات صدا می شود. دیسفونی با تغییر کیفیت صدا، زیر و بمی صدا، بلندی صدا یا تلاش صوتی مشخص می شود.
علائم و نشانه های ادراکی دیسفونی:
کیفیت صدای فرد خشن است (خش خش، تناوب قابل شنیدن در صدا)، فرد صدای نفس آلود دارد (فرار هوای قابل شنیدن است)، کیفیت صدای ضعیف (افزایش تلاش، تنش یا خشن) است، صدای فرد خفه است (انگار با نفس حبس صحبت می کند)، گام غیر طبیعی (خیلی زیاد، خیلی کم، شکستگی زمین، کاهش دامنه زمین)، بلندی / صدا غیر طبیعی (خیلی زیاد، خیلی کم، کاهش دامنه، حجم ناپایدار).
از دیگر علایم رزونانس غیر طبیعی (رزونانس هیپرنازال، هیپونازال، رزونانس کول دساک، فرد صدای خود را از دست می دهد، خرابی صداگذاری، آستنیا (صدای ضعیف)، صدای بغض آلود/خیس، در صدای فرد کرک یا نبض را مشاده می کنیم، صدای تیز (صدای بلند و نافذ، گویی فریاد را خفه می کند)، و صدای لرزان (صدای لرزان؛ زیر و بمی ریتمیک و موج بلندی).
علائم و نشانه های دیگر عبارتند از
افزایش تلاش صوتی مرتبط با صحبت کردن، کاهش استقامت صوتی یا شروع خستگی با استفاده طولانی مدت از صدا، کیفیت صدای متغیر در طول روز یا در حین صحبت کردن، فرد به سرعت از نفس می افتد، سرفه مکرر یا پاک کردن گلو (ممکن است با افزایش استفاده از صدا بدتر شود)، و تنش / درد / حساسیت بیش از حد گلو یا حنجره.
علائم و نشانه ها می توانند به صورت مجزا یا ترکیبی رخ دهند، با پیشرفت درمان، برخی ممکن است از بین بروند و برخی دیگر ممکن است با حذف استراتژی های جبرانی ظاهر شوند.
علایم شنوایی ادراکی اختلال صدا
نوع و شدت اختلال، اندازه و محل ضایعه (در صورت وجود)، پاسخ های جبرانی فرد
شدت اختلال صدا را نمی توان همیشه تنها با کیفیت صدای شنیداری-ادراکی تعیین کرد. ارزیابی ابزاری برای تعیین شدت و/ یا علت اختلال صوتی مناسب است.
عوامل و سیستمهای موثر بر تولید صدا
سیستم تنفسی، فعال شدن عضلات حنجره، تعادل، هماهنگی و استقامت زیرسیستم های تنفس، آواسازی و تشدید، هماهنگی بین ساختارهای تشدید فوق گلوتی زیرگلوتی:حلق، حفره دهان و حفره بینی
اختلال در یکی از این زیرسیستم ها یا در تعادل فیزیولوژیکی بین سیستم ها ممکن است منجر به اختلال صدا شود یا آنرا تشدید کند. اختلالات می تواند به دلایل ارگانیک، عملکردی و/ یا روان زاد باشد.
علل ارگانیک اختلال صدا شامل موارد زیر است:
ساختاری مانند ناهنجاری های تارهای صوتی مانند ندول های صوتی، کیست ها یا پولیپ ها ادم، تنگی گلوت، پاپیلوم تنفسی عود کننده، سارکوپنی (آتروفی عضلانی مرتبط با افزایش سن)
التهاب حنجره به دلیل مسائلی مانند آرتریت کریکوآریتنوئید یا کریکوتیروئید، لارنژیت یا رفلاکس حنجر
ضربه به حنجره مانند ترومای لوله گذاری فرد در معرض مواد شیمیایی قرار گیرد
ترومای خارجی
عصبی مانند فلج عصب حنجره، دیسفونی اسپاسمودیک ادکتور/ابداکتور، بیماری پارکینسون اسکلروز چندگانه، فلج شبه بلبار
علل عملکردی اختلال صدا شامل موارد زیر است:
آسیب صوتی مانند فرد با داد و فریاد ارتباط برقرار کند، فرد با جیغ ارتباط برقرار می کند و باعث صدمه به تارآواها می گردد، پاکسازی بیش از حد گلو/سرفه، صحبت کردن با صدای خیلی بلند یا خیلی کم، دیسفونی تنش عضلانی، آواسازی با تارهای صوتی کاذب، خستگی صوتی به دلیل تلاش برای صحبت کردن و استفاده زیاد از صدا
علل روانی اختلال صدا شامل موارد زیر است:
اختلالات استرس مزمن، اضطراب، افسردگی، واکنش تبدیل مانند آفونیا تبدیلی، نارسایی تبدیلی
انجام تغییرات در آهنگ صدا بدون راهنمایی گفتار درمانی یاشام توصیه نمی شود و ممکن است منجر به صدمه به صدا شود. با این حال، ممکن است خدمات صوتی برای کمک به تغییرات زیر و بم مناسب ارائه شود.
تشخیص ارتباط بین این عوامل، همراه با سابقه بیمار، ممکن است به شناسایی علل احتمالی اختلال صدا کمک کند. حتی زمانی که یک علت آشکار شناسایی و درمان شود، مشکل صدا ممکن است ادامه یابد. عفونت دستگاه تنفسی فوقانی علت دیسفونی است و تکنیکهای جبرانی ضعیف یا ناکارآمد باعث تداوم نارسایی صدا میشود و ادامه کاربرد تکنیکهای جبرانی پس از درمان عفونت باعث اختلال صدا می گردد.
ارزیابی اختلال صوتی
گفتار درمانها نقش اصلی را در ارزیابی، تشخیص و درمان اختلالات صدا دارند. نقش ها و فعالیت های حرفه ای در آسیب شناسی گفتار-زبان شامل موارد زیر است:
خدمات بالینی اختلالات صوتی، تشخیص اختلالات صوتی، ارزیابی اختلالات صوتی، برنامه ریزی اختلالات صوتی، رفتار اختلالات صوتی، پیشگیری و حمایت اختلالات صوتی
گفتار درمانگران مرکز آموزش و توانبخشی اختلالات یادگیری یاشا و گفتاردرمان گران مرکز جامع گفتاردرمانی و کاردرمانی تبریز یاشام متخصص ارایه خدمات ثدا درمانی به گروههای هدف هستند
گفتار درمانگران عملکرد صدای فرد را برای ارایه خدمات ارزیابی می کنند. آسیب شناسان گفتار و زبان براساس ارزیابی بهترین روش را انتخاب می کنند. نقش های مناسب برای گفتار درمانگران مرکز آموزش و توانبخشی اختلالات یادگیری یاشا و گفتاردرمان گران مرکز جامع گفتاردرمانی و کاردرمانی تبریز یاشام شامل موارد زیر است:
اطلاعات پیشگیری را به افراد و گروه هایی که در معرض خطر ابتلا به اختلالات صوتی هستند و همچنین به افرادی که با افراد در معرض خطر کار می کنند ارائه می دهند، یک ارزیابی صوتی جامع، از جمله ارزیابی بالینی و ابزاری انجام می دهند، عملکرد صوتی نرمال و غیر طبیعی را شناسایی می دهند، کیفیتهای ادراکی صدا را توصیف می دهند و عادات صوتی افراد را ارزیابی می کنند.
تشخیص اختلال صدا یکی دیگر از کارهایی است که گفتار درمانی یاشام انجام می دهد و در صورت نیاز، افراد را به سایر متخصصان ارجاع دهید تا تشخیص پزشکی به دست آید (به عنوان مثال، بی حرکتی یک طرفه تارهای صوتی به عنوان علت دیسفونی). در مورد مدیریت اختلالات صدا تصمیم بگیرید و برنامه های درمانی پاسخگوی فرهنگی را ایجاد کنید.
ارائه درمان، ثبت پیشرفت، و تعیین معیارهای مناسب ترخیص مشاوره بیماران و ارائه آموزش با هدف پیشگیری از عوارض بیشتر ناشی از اختلالات صدا آنها به عنوان یک عضو جدایی ناپذیر از یک تیم مشترک هستند که شامل افراد حرفه‌ای مانند متخصص گوش و حلق و بینی / حنجره، متخصصان ریه، متخصصین آلرژی، متخصصین گوارش، متخصصان مغز و اعصاب، پزشکان متخصصان غدد، متخصصان بهداشت روان و مربیان آواز یا معلمان صدا.
متحصصان یاشام با سایر متخصصان، اعضای خانواده و مراقبین برای تسهیل توسعه برنامه و ارائه مشورت می دهند.
هنگام صحبت کردن احساس ناراحتی یا درد می کنید، یا ممکن است صدای شما به طور کامل ناپدید شود.
چهار مورد از شایع ترین اختلال صدا
برای بهبودی از مشکلات صدا ممکن است نیاز بهاستراحت باشد، اما مشکلات عود کننده یا مزمن نیاز به توجه تخصصی از مرکز آموزش و توانبخشی اختلالات یادگیری یاشا یا مرکز جامع گفتار درمانی و کاردرمانی تبریز یاشام دارد. تیم متخصصان گفتار درمانی ما در تبریز و آذر بایجان به طور منظم بیماران مبتلا به انواع مشکلات تارهای صوتی را تشخیص و درمان می کنند.
در اینجا چهار مورد از شایع ترین اختلالات صوتی و چرایی مواجهه با آن ها آورده شده است.
لارنژیت
تارهای صوتی گاهی متورم می شوند و باعث گرفتگی صدا یا از دست دادن کامل صدا می شوند. التهابی که با لارنژیت تجربه می‌کنید باعث میشود تارهای صوتی، صداهایی را که معمولاً در ایجاد آنها مشکلی ندارید، مخدوش کنند.
در بیشتر موارد، لارنژیت به دلیل عفونت ویروسی کوتاه مدت رخ می دهد. عفونت از بین می رود و صدای شما به حالت عادی برمی گردد. ممکن است حدود دو هفته تحت تأثیر قرار بگیرید و می توانید انتظار بهبودی کامل را داشته باشید. لارنژیت مزمن کمتر شایع است و ممکن است نشان دهنده مشکل جدی تری باشد. اگر پس از دو هفته، صدای شما بهبود نیافته یا بدتر شده است، وقت آن است که با مرکز آموزش و توانبخشی اختلالات یادگیری یاشا یا مرکز جامع گفتار درمانی و کاردرمانی تبریز یاشام تماس بگیرید.
هنگامی که لارنژیت با موارد زیر همراه است فوراً به دنبال مراقبت های پزشکی باشید: مشکلات تنفسی، تب مداوم، افزایش درد، وجود خون هنگام سرفه این علائم اضافی می تواند به این معنی باشد که شما مبتلا به اپی گلوتیت هستید، یک بیماری التهابی بالقوه خطرناک.
ضایعات و اختلال رایج صدا
رشد غیر سرطانی می تواند بر تارهای صوتی تأثیر بگذارد و باعث اختلالات صوتی شود. این ضایعات شامل گره ها، پولیپ ها و کیست ها هستند. هر یک از این موارد باعث گرفتگی صدا می شود و ممکن است با استفاده بیش از حد از صدا یا ضربه به تارهای صوتی همراه باشد.
ندولها شبیه پینه هایی هستند که در وسط تارهای صوتی در دو طرف قرار دارند. زنان 20 تا 50 ساله بیشتر تحت تأثیر قرار می گیرند، اما مردان نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند.
پولیپ ها می توانند بر روی تارهای صوتی یا هر دو اثر بگذارند. بیشتر شبیه تاول ها هستند تا پینه، اغلب برای خوانندگان، معلمان و دیگرانی که حرفه شان مستلزم صحبت زیاد است، مشکل ساز است. یکی از انواع پولیپ ها ارتباط نزدیکی با سیگار کشیدن دارد.
کیستها کمتر رایج هستند، معمولاً به سوء استفاده از صدا مربوط نمی شوند و بیشتر شبیه جوش هستند، با کیسه هایی که مایعات را به دام می اندازند.
اختلال رایج صدا و نارسایی تنش عضلانی
دلایل نارسایی تنش عضلانی به خوبی شناخته نشده است. همانطور که از نام آن پیداست، تنش در تارهای صوتی با عملکرد طبیعی صدا تداخل دارد. صدای شما ممکن است خشن و خشن یا ضعیف و نفس آلود شود. ممکن است ناگهان از کار بیفتد یا محو شود، و ممکن است احساس کنید چیزی در گلو دارید. تشخیص نارسایی تنش عضلانی می تواند دشوار باشد.
اختلال صدا با زخم های تماسی
ریفلاکس اسید اغلب مقصر زخم های تماسی است، اما افرادی که از صدای خود به شدت بدون گرم کردن استفاده می کنند نیز می توانند به این عارضه مبتلا شوند. این شرایط باعث خراب شدن غشاهای مخاطی می شود که حنجره را مرطوب و سالم نگه می دارد. بهبود زخم های تماسی موثر بر اختلالات رایج صدا ممکن است ماه ها طول بکشد.
غربالگری در اختلالات صدا
در صورت مشکوک بودن به اختلال صدا، غربالگری ممکن است انجام شود. غربالگری معمولا به خاطر نگرانی افراد، والدین، معلمان یا گفتار درمانگران است
هنگامی که انحراف از صدای عادی در طول غربالگری تشخیص داده شد، ارزیابی بیشتر ضروری است.
غربالگری شامل ارزیابی ویژگی های صوتی مربوط به تنفس، آواسازی، رزونانس و دامنه صوتی و انعطاف پذیری، مانندگام صدا، بلندی صدا، تحمل.
متخصصان ممکن است از یک ابزار غربالگری رسمی استفاده کنند (لی و همکاران، 2004) و یا داده ها را با استفاده از وظایف غیررسمی به دست آورند.
پرسشنامه های استاندارد شده خود گزارشی را می توان برای غربالگری کامل گنجاند (به عنوان مثال، دیاری و همکاران، 2003؛ هوگیکیان و ستورامان، 1999؛ جاکوبسون و همکاران، 1997).
ارزیابی جامع در اختلال صدا
همه بیماران مبتلا به اختلالات صوتی باید توسط یک متخصص، ترجیحاً در رشته ای متناسب با شکایت مراجع، معاینه شوند. معاینه پزشک ممکن است قبل یا بعد از ارزیابی صدا توسط گفتار درمانی انجام شود. مشاوره با یک متخصص گوش و حلق و بینی می تواند مهم باشد، به ویژه در موردی که یک گفتار درمان به ابزار برای ارزیابی دسترسی ندارد.
یک ارزیابی جامع برای افراد مشکوک به اختلال صدا با استفاده از معیارهای استاندارد و غیراستاندارد انجام می شود. برای بررسی ارزیابی‌های صدای بالینی، روی و همکاران را ببینید. (2013).
درمان تشخیصی ممکن است به عنوان بخشی از ارزیابی جامع برای کمک به تشخیص و تعیین اینکه آیا فرد برای تلاش های صوت درمانی تحریک پذیر است یا خیر، انجام شود.
ارزیابی جامع برای شناسایی و توصیف عوامل ایجاد کننده مشکلات صوتی انجام می شود و شامل اختلالات در ساختار و عملکرد بدن، از جمله نقاط قوت و ضعف اساسی در تولید صدای گفتار و ارتباطات کلامی/غیرکلامی؛ کمبودهای همراه مانند سایر بیماری ها و داروهایی که می توانند بر صدا تأثیر بگذارند. محدودیت در فعالیت و مشارکت ، از جمله وضعیت عملکردی در ارتباطات و تعاملات بین فردی، عوامل زمینه ای (محیطی و شخصی) که بر ارتباطات و مشارکت زندگی تأثیر می گذارد. و کیفیت زندگی مرتبط با اختلالات ارتباطی و محدودیت های عملکردی.
ارزیابی جامع برای اختلال صدا: مولفه های معمولی
تاریخچه پرونده
توصیف فرد از مشکل صدا، از جمله شروع و تنوع علائم، وضعیت پزشکی و تاریخچه، از جمله جراحی، اختلالات مزمن، و داروها، درمان صوتی قبلی، عادات روزانه مرتبط با بهداشت صدا
خود ارزیابی
درک خود فرد از کیفیت صدا / آواز، ارزیابی فرد از چگونگی تأثیر مشکل صدا، احساسات و خودانگاره و توانایی برقراری ارتباط موثر در فعالیت های روزمره و همچنین در محیط های اجتماعی و کاری.
معاینه دهانی- محیطی در اختلال صدا
ارزیابی نقص‌های ساختاری یا حرکتی که ممکن است بر ارتباطات و صدا تأثیر بگذارد، از جمله ماهیچه‌های دهان، قدرت، سرعت و دامنه حرکت، ارزیابی (در حین استراحت و تکالیف گفتاری هدفمند) تقارن و حرکت ساختارهای صورت، حفره دهان، سر، گردن و سیستم تنفسی، آزمایش حس مکانیکی صورت و حفره دهان، آزمایش حسی (یعنی چشایی و بویایی)، ارزیابی احساسات حنجره (خشکی، غلغلک، سوزش، درد، و غیره) و لمس عضلات بیرونی حنجره،
ارزیابی تنفس در اختلال صدا
الگوی تنفسی (شکمی، قفسه سینه، ترقوه)، هماهنگی تنفس با آواسازی (الگوهای نگهدارنده نفس، استفاده همیشگی از هوای باقیمانده، گروه های طول تنفس)، حداکثر زمان آواسازی (دژونکر، 2010؛ اسپایر و همکاران، 2010)، نسبت s/z برای ارزیابی نارسایی گلوتال، که ممکن است نشان دهنده آسیب شناسی حنجره باشد (Eckel & Boone, 1981؛ Stemple et al., 2010).
ارزیابی شنیداری-ادراکی در اختلال صدا
این ارزیابی ذهنی بر اساس برداشت‌های بالینی گفتار درمانی در طول تولید واکه‌ها، جملات و گفتار در حال اجرا است.
کیفیت صدا در اختلالات صدا شامل زبری یا بی نظمی در منبع صدا، تنفس یا خروج هوای قابل شنیدن در صدا، فشار یا درک تلاش بیش از حد صوتی، گام یا همبستگی ادراکی فرکانس بنیادی، بلندی یا همبستگی ادراکی شدت صدا، شدت کلی یا تصور عمومی و یکپارچه از انحراف صدا، ویژگی های ادراکی اضافی مانند دیپلوفونی، آفونیا، لرزش، فالستتو، کیفیت مرطوب یا غرق شده صدا
طنین در اختلالات صدا
اختلالات تشدید
ارزیابی کیفیت رزونانس، مانند معمولی، هیپو نیزال، هایپرنیزال، یا بن بست. اگر غیر طبیعی است، تحریک پذیری را برای رزونانس طبیعی ارزیابی کنید. در صورت طبیعی بودن، تمرکز رزونانس را ارزیابی کنید، مانند دهانی، حلق/حنجره، یا بینی
آواسازی در اختلال صدا
ویژگی های شروع/آفست صدا، مانند تاخیر در شروع صدا و کیفیت صدا در شروع توانایی حفظ صدا برای عبارت مناسب در طول سخنرانی توانایی نشان دادن دریچه تارهای صوتی در طول دیادوکوکینزیس
میزان گفتار در اختلال صدا
میزان گفتار ممکن است به طور غیر مستقیم تحت تأثیر اختلالات صدا باشد. به عنوان مثال، یک بیمار مبتلا به اختلال صدا ممکن است عمدا سرعت گفتار را کاهش دهد تا اختلال صدا را جبران کند و درک را افزایش دهد. به دلایلی مانند این، یک گفتار درمان ممکن است ارزیابی میزان گفتار را در نظر بگیرد (به عنوان مثال، از طریق ارزیابی نرخ دیادوکوکینتیک).
ارزیابی ابزاری در اختلال صدا
تصویربرداری حنجره
اندازه گیری ساختار و عملکرد ناخالص (با استفاده از ویدئو آندوسکوپی) و اندازه گیری ارتعاش تارهای صوتی در حین آواسازی (با استفاده از ویدئو استروبوسکوپی).
ارزیابی آکوستیک در اختلالات صدا
معیارهای عینی عملکرد صوتی مربوط به بلندی صدا، زیر و بمی صدا و کیفیت، دامنه صوتی
سطح فشار صوتی، فرکانس صوتی، انحراف استاندارد صوتی، کیفیت سیگنال صوتی
ارزیابی آیرودینامیکی در اختلالات صدا
اندازه گیری (با استفاده از روش های غیر تهاجمی) پارامترهای آیرودینامیکی گلوتال مورد نیاز برای آواسازی.
جریان هوای گلوتال: متوسط سرعت جریان هوای گلوتال تخمین زده شده از سرعت جریان هوای دهانی در طول تولید واکه، فشار هوای ساب گلاتال متوسط فشار هوای ساب گلوتال (سانتی متر آب تخمین زده شده برای فشار هوای داخل دهانی تولید شده در طول تکرار همخوان های توقف در رشته های هجا
میانگین صوتی SPL و F0
استخراج شده از سیگنال صوتی ضبط شده به طور همزمان. تفسیر جریان هوا و اندازه گیری فشار هوا را تسهیل می کند
گفتاردرمانها باید از منابع احتمالی خطا یا موانع کیفیت ضبط در طول ارزیابی آیرودینامیکی آگاه باشند.
منابع خطا ممکن است به داده های نادرست کمک کند.
این منابع خطا عبارتند از
کیفیت و کالیبراسیون ابزار دقیق مورد استفاده، مانندیک میکروفون، یک پیش تقویت کننده، تبدیل آنالوگ به دیجیتال (یعنی رابط دیجیتال) و نرم افزار، فاصله ثابت منبع صدا (صدا) تا میکروفون، کیفیت آکوستیک اتاق و سر و صدای محیط (پاتل و همکاران، 2018؛ Švec & Granqvist، 2018).
ملاحظات ارزیابی اختلال صدا در کودکان
اگرچه بسیاری از اختلال صدا مشابه ممکن است در میان کودکان و بزرگسالان وجود داشته باشد، شرایط زیر برای جمعیت کودکان منحصر به فرد است (Sapienza & Ruddy، 2009):
لارنگومالاسی
یک بیماری مادرزادی حنجره با علت ناشناخته، این شایع ترین علت استریدور دمی نوزاد است. تشخیص لارنگومالاسی با مشخصه استریدور دمی، غضروف نارس حنجره، اپی گلوت فلاپی و/یا چین های آری اپی گلوت کوتاه شده حنجره، وجود بافت غشایی که دو تار صوتی را به هم متصل می کند، این بیشتر در جمعیت اطفال در هفته چهارم تا دهم بارداری رخ می دهد. این ممکن است باعث انسداد راه هوایی شود. این ممکن است به دلیل ترومای حنجره حاصل شود. تنگی نفس و استریدور دمی از علائم مرتبط هستند.
شکاف حنجره
یک بیماری مادرزادی نادر که شامل شکافی بین حنجره و مری است. علائم می تواند شامل گرفتگی صدا، استریدور، دیسفاژی و سرفه باشد. شکاف حنجره بر اساس شدت و وسعت شکاف دارای چهار نوع طبقه بندی است (رهبر و همکاران، 2006)، به شرح زیر: نوع I: کمبود اینتراریتنوئید بالای تارهای صوتی واقعی. نوع II: لامینای کریکوئید درگیر است. شکاف زیر تارهای صوتی واقعی گسترش می یابد. نوع III: یک شکاف کریکوئید کامل که از طریق غضروف کریکوئید امتداد می یابد و ممکن است تا نای دهانه رحم گسترش یابد. نوع IV –: شکافی که تا دیواره نای خلفی قفسه سینه امتداد می یابد و ممکن است تا حنجره گسترش یابد.
پوبرفونیا
یک اختلال عملکردی صدا که ممکن است در نوجوانان پسر به دنبال تغییر صدا در دوران بلوغ که منجر به ایجاد صدای زیر غیرطبیعی می شود رخ دهد.
برخورد با اختلال صدا
مداخله برای دستیابی به بهبود تولید صدا و هماهنگی تنفس و دریچه حنجره انجام می شود.
مداخله طراحی شده است تا ایجاد روال/روش های مناسب بهداشت صوتی، روی نقاط قوت سرمایه گذاری کنید و نقاط ضعف مربوط به ساختارها و عملکردهای اساسی را که بر تولید صدا تأثیر می گذارد، برطرف کنید. بهبود خودآگاهی از کیفیت صدا و عوامل حرکتی (به عنوان مثال، تنش) با کمک به فرد در کسب مهارت ها و استراتژی های ارتباطی جدید، فعالیت ها و مشارکت در زندگی فرد را تسهیل می کند اصلاح عوامل زمینه‌ای برای کاهش موانع و افزایش تسهیل‌کننده‌های ارتباط و مشارکت موفق؛ و تسهیلات مناسب و سایر حمایت ها و همچنین آموزش نحوه استفاده از آنها را فراهم کنید.
هنگام تعیین نیازهای صوتی و تعیین اهداف، استفاده از صدا در تنظیمات مختلف باید در نظر گرفته شود. برای مثال، نیازهای صوتی در محیط کار ممکن است با نیازهای درون جامعه متفاوت باشد (مثلاً خانه و محیط های اجتماعی).
همکاری با سایر افراد حرفه ای در اختلال صدا
گفتاردرمانها اغلب با متخصصین گوش و حلق و بینی/حنجره و سایر متخصصان پزشکی (به عنوان مثال، متخصصان ریه، متخصص گوارش، متخصص مغز و اعصاب، متخصص آلرژی، غدد درون ریز و پزشکان طب کار) همکاری می کنند و در صورت لزوم، برنامه های درمانی را برای حمایت از طرح پزشکی و بهینه سازی نتایج ایجاد می کنند.
همکاری با متخصصین گوش و حلق و بینی/حنجره شناسان به ویژه برای رد یا پذیرش پاتولوژی های زمینه ای مهم است. گفتاردرمانها فقط می توانند ناهنجاری های عملکردی را تشخیص دهند و فقط متخصصان گوش و حلق و بینی می توانند پاتولوژیهای ارگانیک (مانند ندول ها، پولیپ ها، تومورها) را تشخیص دهند.
برخی از افراد در غیاب آسیب شناسی ساختاری دچار اختلالات صوتی می شوند (به عنوان مثال، آفونی عملکردی، نارسایی تنش عضلانی، و فالستتو جهشی/عملکردی). ممکن است علاوه بر آنچه که گفتار درمان ارائه می دهد، از مشاوره روانشناختی نیز بهره مند شوند.
مشاوره، دستکاری مستقیم صدا و استفاده از سوالات مصاحبه می تواند برای بررسی عوامل احتمالی موثر در مشکل صدا استفاده شود. گفتار درمانها فرد را به متخصص
مناسب ارجاع می دهند.
رویکردهای درمانی در اختلال صدا
رویکردها میتوانند مستقیم یا غیرمستقیم باشند و گفتاردرمانها اغلب بیش از یک رویکرد درمانی را در توسعه برنامه درمانی استفاده می کنند.
رویکردهای مستقیم در اختلال صدا
رویکردها بر دستکاری مکانیسم‌های تولید صدا (آواسازی، تنفس، و عملکرد اسکلتی عضلانی) برای اصلاح رفتارهای صوتی و ایجاد تولید صدای سالم تمرکز دارند (کولتون و کاسپر، 2011؛ استمپل، 2000).
رویکردهای غیر مستقیم در اختلال صدا
این رویکردها محیط‌های شناختی، رفتاری، روانشناختی و فیزیکی را که در آن صداگذاری رخ می‌دهد، اصلاح می‌کنند (روی و همکاران، 2001؛ توماس و استمپل، 2007).
روشهای غیرمستقیم شامل دو جزء زیر است:
آموزش بیمار در اختلال صدا
بحث در مورد فیزیولوژی طبیعی تولید صدا و تأثیر اختلالات صدا بر عملکرد انجام می گیرد. ارائه اطلاعات در مورد تأثیر سوء استفاده از صدا و راهکارهایی برای حفظ سلامت صدا (بهداشت صوتی) برای فرد ارایه می گردد
مشاوره در اختلال صدا
شناسایی و اجرای استراتژی‌هایی مانند مدیریت استرس برای اصلاح عوامل روانی اجتماعی که بر سلامت صوتی تأثیر منفی می‌گذارند و در درمان اختلال صدا موثر است (ون استن و همکاران، 2015).
طرح درمانی در اختلال صدا
یک طرح درمانی معمولاً شامل حداقل یک رویکرد مستقیم و یک یا چند رویکرد غیرمستقیم بر اساس شرایط و اهداف بیمار است. برخی از گفتار درمانها روی اصلاح مستقیم علائم خاص صدای نامناسب تمرکز می‌کنند، در حالی که برخی دیگر رویکردی جامع‌تر را با هدف متعادل کردن زیرسیستم‌های فیزیولوژیکی تولید صدا – تنفس، آواسازی و رزونانس، اتخاذ می‌کنند.
متخصصان ممکن است شناسایی موارد زیر را شروع کنند
• شناسایی رفتارهایی که به مشکلات صوتی کمک می کند، از جمله اقدامات بهداشتی صوتی ناسالم مانند داد زدن، با صدای بلند صحبت کردن، سرفه کردن، پاکسازی گلو و هیدراتاسیون ضعیف، اجرای شیوه‌هایی برای کاهش رفتارهای آسیب‌زای صوتی (مثلاً حفظ صدا) و شیوه‌های بهداشت صوتی سالم مانند نوشیدن آب فراوان و صحبت کردن با صدای متوسط
اختلال صدا و ماسک
استفاده از تجهیزات محافظ شخصی یعنی ماسک صورت به طور بالقوه می تواند باعث افزایش فشار بر صدا و درک تلاش صوتی شود.
ملاحظات درمان اختلال صدا در کودکان
ممکن است بین درمان اختلالات صوتی در بزرگسالان و کودکان به دلیل تفاوت در آناتومی، علت و سطح رشد تفاوت‌هایی وجود داشته باشد. با توجه به Braden (2018)، تفاوت های تشریحی بین صدای کودکان و بزرگسالان شامل موارد زیر است:
اندازه حنجره، اندازه مجرای صوتی، ساختار (تارهای صوتی کودکان)، تارهای صوتی کودکان کوتاهتر از تارهای صوتی بزرگسالان است، تارهای صوتی کودکان تا سنین نوجوانی فاقد ساختار پنج لایه هستند.
ساختار (تارهای صوتی نوزاد)
تارهای صوتی نوزادان تک لایه هستند. نوزاد تارهای صوتی دارای اسید هیالورونیک دارد که به طور مساوی توزیع می شود (در بزرگسالان متمرکز شده است). تارهای صوتی نوزاد در لامینا پروپریا نسبت به بزرگسالان فیبروبلاست بیشتری دارند.
موقعیت یابی حنجره
حنجره نوزاد تقریباً در C4 قرار دارد، حنجره بالغ تقریباً در C6-C7 قرار دارد. همانطور که ساختارهای آوایی کودک رشد و توسعه می یابد، زیر و بمی گفتار مربوطه کاهش می یابد (کاهش فرکانس فرمت های دستگاه صوتی و فرکانس اساسی)، کاهش سریع میانگین فراوانی اساسی در 3 سال اول، با تغییر قابل توجه دیگری در بلوغ وجود دارد. تغییرات غیرطبیعی صدا ممکن است در دوران نوجوانی کنترل شود زیرا ممکن است نشان دهنده یک اختلال عملکردی صدا مانند بلوغ باشد.
استریدور همچنین باید در جمعیت اطفال به دقت تحت نظر قرار گیرد، زیرا می تواند به طور بالقوه نشان دهنده یک راه هوایی در معرض خطر باشد بسیاری از رویکردهای درمانی مورد استفاده برای جمعیت بزرگسال ممکن است برای جمعیت اطفال در نظر گرفته شود، اگرچه ممکن است سازگاری هایی برای برآورده کردن سطح رشد هر کودک مورد نیاز باشد (برادن، 2018).
اختلالات رشدی همراه مانند نقص زبان بیانی یا دریافتی ممکن است درمان صدا را در جمعیت کودکان پیچیده تر کند. برخی از کودکان ممکن است مفهوم درونی صدای طبیعی در مقابل صدای غیرطبیعی نداشته باشند (هوپر، 2004) و بنابراین، ممکن است در رسیدگی به اختلال عملکرد مشکل داشته باشند.
ملاحظات دیگر مشکلات احتمالی است که ممکن است برای دریافت درمان در محیط مدرسه رخ دهد.
چالش ها در درمان اختلال صدا ممکن است شامل
مشکل در دریافت ارجاع به متخصصان گوش و حلق و بینی / صدا، تأخیر در برنامه ریزی ویزیت پزشک اطفال و/یا گوش و حلق و بینی، مشکل در دسترسی به تصاویر و مدارک پزشکی، پوشش بیمه یا پرداخت برای ویزیت MD، و موانع در معیارهای واجد شرایط بودن و تعیین اثرات نامطلوب بر عملکرد آموزشی.
گزینه های درمان در اختلال صدا
در بخش‌های فرعی زیر توضیحات مختصری از درمان‌های عمومی و اختصاصی برای افراد مبتلا به اختلال صدا ارائه میشود.
آنها در دو دسته سازماندهی می شوند: صدا درمانی فیزیولوژیک در اختلال صدا یعنی آن دسته از درمانهایی که به طور مستقیم فیزیولوژی مکانیسم صوتی را تغییر می دهند، صوت درمانی علامتی یعنی آن دسته از درمان هایی که با هدف اصلاح علائم صوتی انحرافی یا اجزای صوتی ادراکی با استفاده از انواع تکنیک های تسهیل کننده برای درمان اختلال صدا انجام می شود.
انتخاب روش درمان:
انتخاب درمان به نوع و شدت اختلال و نیازهای ارتباطی فرد بستگی دارد. متخصصان نیازهای صوتی کاربردی روزانه را در اهدافی که منعکس کننده زندگی صوتی فرد و مشارکت در خانه، محل کار و زندگی اجتماعی است، گنجانده اند. ویژگی‌های زبانی در برخی از زبان‌ها ممکن است بر جنبه‌های خاص درمان صدا، مانند تأثیر زبان‌های اهنگ بر رزونانس تأثیر بگذارد. علاوه بر این، در نظر گرفتن نیازهای افراد، مانند نوع بیان، جنسیت و استفاده از لهجه های منطقه ای، جنبه مهمی از توسعه اهداف درمانی است.
صوت درمانی فیزیولوژیک در اختلال صدا
صوت درمانی فیزیولوژیک در تلاش است تا سه زیرسیستم تولید صدا (تنفس، آواسازی و رزونانس) را به‌جای کار مستقیم بر روی علائم صوتی بصورت جدا کار کنند. بیشتر رویکردهای فیزیولوژیک ممکن است با انواع اختلالات که منجر به الگوهای صوتی بیش از حد و کم عملکرد می شود استفاده شوند. در زیر برخی از برنامه های فیزیولوژیک صوت درمانی در اختلال صدا به ترتیب حروف الفبا آورده شده است.
روش لهجه در درمان اختلال صدا
روش تاکیدی برای افزایش برون ده ریوی، بهبود کارایی گلوت، کاهش تنش بیش از حد عضلانی و عادی سازی الگوی ارتعاشی در حین آواسازی طراحی شده است.
در طول درمان، گفتار درمان و یا آسیب شناس گفتار و زبان ممکن است یک یا چند مورد از وظایف زیر را انجام دهد (کاتبی و همکاران، 1993؛ مالکی و همکاران، 2008):
• تنفس شکمی را با قرار دادن بیمار در ابتدا در وضعیت خوابیده تسهیل کنید.
• از بازی موزون آوازی با مدل هایی از الگوهای آواسازی تاکیدی استفاده کنید، که بیمار سپس آن را تقلید می کند.
• ریتم ها را به گفتار منتقل می کند، در ابتدا الگو قرار می گیرد و در نهایت از طریق خواندن، مونولوگ و گفتار محاوره ای پیشرفت می کند.
آموزش مکالمه درمانی در اختلال صدا
این روش درمانی منحصراً بر آگاهی و تولید صدا در روایت مکالمه محور بیمار، بدون استفاده از سلسله مراتب درمانی سنتی تمرکز دارد. این روش مبتنی بر اصول یادگیری حرکتی، تلاش می‌کند تا بیماران را در دستیابی به آواسازی متعادل از طریق تقویت، تقلید و مدل‌سازی در گفتار مکالمه راهنمایی کند. شش جزء این روش قابل تعویض است
گفتار واضح، آگاهی شنوایی و حرکتی، تمرین/ برچسب زدن منفی، جاسازی ژستهای آموزشی اولیه در گفتار، عروض، فرافکنی و مکث، ایجاد ارتباط
تمرین تقویت عضلات بازدمی در اختلال صدا
این روش قدرت تنفسی را در طول آواسازی بهبود می بخشد. افزایش حداکثر فشار بازدمی را می توان با تمرینات کالیبره شده خاص در طول زمان تمرین داد، بنابراین رابطه بین تنفس، آواسازی و رزونانس را بهبود می بخشد. این روش از یک دستگاه خارجی برای بارگذاری مکانیکی ماهیچه های بازدمی استفاده می کند. این دستگاه دارای یک دریچه فنری یک طرفه است که جریان هوا را تا زمانی که فشار بازدمی مورد نظر ایجاد شود مسدود می کند. دستگاه را می توان برای افزایش یا کاهش بار فیزیولوژیکی روی عضلات هدف کالیبره کرد.
درمان صدای لی سیلورمن در اختلال صدا
این روش یک درمان فشرده برای بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون است. برای به حداکثر رساندن عملکرد آوایی و تنفسی با استفاده از مجموعه ای از وظایف ساده طراحی شده است. به افراد آموزش داده می شود که با حداکثر تلاش صدای بلند تولید کنند و در هنگام صحبت بر بلندی صدای خود نظارت کنند. تلاشی که انجام میشود باعث بهبود حمایت تنفسی، فعالیت ماهیچه‌های حنجره، بیان و حتی حالت چهره و انیمیشن میشود.
با استفاده از یک سطح صدا، ممکن است بیوفیدبک بصری برای نشان دادن تلاش لازم برای افزایش بلندی صدا ارائه شود. توسط گفتار درمان گرهایی ارائه می شود که در اجرای این تکنیک آموزش دیده و دارای گواهینامه هستند.
پنج اصل اساسی در LSVT دنبال می شود که به شرح زیر است:
• افراد باید با صدای بلند فکر کنند.
• تلاش گفتاری باید زیاد باشد.
• درمان باید فشرده باشد.
• بیماران باید سطح بلندی صدا را مجدداً تنظیم کنند.
• بهبودها در طول زمان اندازه گیری می شوند.
روشهای دستی حلقوی در اختلال صدا
تکنیکهای دور حلقوی دستی برای کاهش تنش و عملکرد بیش از حد اسکلتی عضلانی با قرار دادن مجدد حنجره در حین صداسازی در نظر گرفته شده است.
سه روش اصلی دستی وضعیت مجدد حنجره وجود دارد که به شرح زیر است:
مانور فشار به عقب: انگشت اشاره را روی غضروف تیروئید قرار دهید و به عقب فشار دهید تا شکل گلوت تغییر کند.
مانور پایین کشیدن: انگشت شست و سبابه را در فضای تیروهیوئید قرار دهید و حنجره را به سمت پایین بکشید.
فشرده سازی داخلی و کشش رو به پایین انگشت شست و سبابه را در فضای تیروهیوئید قرار دهید و فشرده سازی داخلی را اعمال کنید.
به کارگیری این مانورها در حین صداگذاری به فرد این امکان را می دهد که تغییرات حاصله را در کیفیت صدا بشنود (اندروز، 2006؛ روی و همکاران، 1997). در هنگام استفاده از این تکنیک‌ها دقت لازم صورت می‌گیرد، زیرا برخی از بیماران ناراحتی را گزارش می‌کنند.
تمرینات آموزشی مقاومتی آواسازی در اختلال صدا
از چهار تمرین به شرح زیر تشکیل شده است:
• صدای /آ/ را با صدای حداکثر پایدار با صدای بلند تولید کنید
• تولید /a/ با لغزشهای بلند صعودی و نزولی در کل محدوده
• بیان عبارات کاربردی با استفاده از صدای بلند
• همان عبارات کاربردی با استفاده از صدای بلند و کم (بلند) را تولید کند.
به افراد یادآوری می شود که صدای “قوی” را در طول این تمرینات درمانی حفظ کنند.
PhoRTE برنامه مداخله فشرده کمتری نسبت به LSVT دارد. PhoRTE همچنین از این جهت متفاوت است که هنگام تولید عبارات (به عنوان مثال، صدای بلند و پایین، بلند و بلند) هم بلندی و هم صدا را با هم ترکیب می کند. استفاده از PhoRTE در بزرگسالان مبتلا به پیری صدا (صدای پیری) به عنوان راهی برای بهبود نتایج صوتی (به عنوان مثال، کاهش تلاش آوایی) و افزایش کیفیت زندگی مرتبط با صدا مورد مطالعه قرار گرفته است (Ziegler et al., 2014).
صدا درمانی رزونانس در اختلال صدا
طنین دار از مجموعه ای از احساسات شفاهی و آواسازی آسان استفاده می کند که از ژست های گفتاری اولیه از طریق گفتار محاوره ای ساخته می شود.
صدای تشدید کننده
به عنوان تولید صدا شامل احساس ارتعاش دهان، معمولاً روی برجستگی آلوئولی قدامی یا لب ها یا بالاتر در صورت در زمینه آواسازی آسان تعریف می شود. هدف از صوت درمانی رزونانس دستیابی به قوی ترین، “پاک ترین” صدای ممکن با کمترین تلاش و تاثیر بین تارهای صوتی برای به حداقل رساندن احتمال آسیب و به حداکثر رساندن احتمال سلامت صدا است. این برنامه شامل زمزمه و تولیدات صدادار و بی صدا است که به صورت تولیدات عبارتی و محاوره ای شکل می گیرند (وردولینی، 1998، 2000).
آواسازی کشش و جریان در اختلالات صدا، آواسازی کششی و جریان
همچنین به عنوان صداسازی جریان سنگ کاسپر می شود – یک تکنیک فیزیولوژیکی است که برای درمان نارسایی عملکردی یا آفونیا استفاده می شود. این بر مدیریت جریان هوا تمرکز دارد و برای افرادی که تمایل به حبس نفس دارند استفاده می شود. به افراد دستور داده می شود که در حین بازدم بر جریان خروجی مداوم هوا تمرکز کنند. روشهای بیوفیدبک مختلفی استفاده میشود، از جمله قرار دادن یک تکه بافت در جلوی دهان یا نگه داشتن دست در جلوی دهان برای نظارت بر جریان هوا.
صداگذاری زمانی معرفی می شود که فرد در حین بازدم به جریان مداوم هوا برسد. به این ترتیب، این تکنیک یک کیفیت صدای نفس آلود و سریع ایجاد می کند. در نهایت، این کیفیت صدا با کلمات و عبارات گفتاری آزمایش می شود و تنفس به تدریج کاهش می یابد.
آواسازی جریان در اختلال صدا
یک برنامه درمانی سلسله مراتبی است که برای تسهیل افزایش جریان هوا، سهولت آواسازی و رزونانس دهانی به جلو طراحی شده است.
تمرینات عملکرد صوتی در اختلال صدا
VFE ها مجموعه ای از دستکاری های سیستماتیک صدا هستند که برای تسهیل بازگشت به عملکرد صدای سالم طراحی شده اند. VFEها برای تقویت و هماهنگی عضلات حنجره و بهبود کارایی رابطه بین جریان هوا، ارتعاش تارهای صوتی و درمان سوپراگلوتیک آواسازی کار می کنند
صداهای مورد استفاده در آموزش خاص هستند و تولید صحیح تشویق می شود. این روش شامل چهار تمرین گرم کردن، کششی، انقباض و تمرینات قدرتی هستند.
تمرینات دو بار در روز (صبح و عصر) در ست های دوتایی انجام می شود. حداکثر اهداف زمان آواسازی بر اساس ظرفیت فردی ریه و سرعت جریان هوا 80 میلی لیتر در ثانیه تنظیم می شود. به افراد توصیه می شود از لحن ملایم و درگیر استفاده کنند و آموزش می بینند که از دستگاه صوتی نیمه بسته بدون تنش در طول تولید صدا استفاده کنند.
صدا درمانی علامتی در اختلال صدا
صدا درمانی علامتی بر اصلاح علائم صوتی یا اجزای صوتی ادراکی تمرکز دارد. صوت درمانی علامتی بهبود صدا را از طریق اصلاح مستقیم علائم با استفاده از انواع تکنیکهای تسهیل کننده صدا (بون و همکاران، 2010) که مستقیم یا غیرمستقیم هستند، فرض می کند.
علائمی که باید مورد توجه قرار گیرند شامل صدایی که خیلی زیاد یا خیلی کم است، صدایی که خیلی ملایم یا خیلی بلند است، آواسازی نفس گیر، حملات گلوتال سخت، یا گلوتال سرخ شده
تقویت کننده ها در اختلال صدا
دستگاه‌های تقویت‌کننده مانند میکروفون‌ها را می‌توان برای افزایش بلندی صدا در هر موقعیتی که نیاز به افزایش صدا دارد (مثلاً هنگام صحبت با گروههای بزرگ یا در حین مکالمه زمانی که صدای فرد ضعیف است) استفاده کرد. به این ترتیب، تقویت صدا می تواند به عنوان یک ابزار حمایتی یا به عنوان وسیله ای برای ارتباط تقویت کننده عمل کند. این می تواند به جلوگیری از عملکرد بیش از حد صوتی که ممکن است در نتیجه صحبت کردن با صدای بلند یا برای مدت طولانی باشد، کمک کند.
پوشش شنوایی در اختلالات صدا
پوشاندن شنوایی در موارد آفونیا/دیسفونی عملکردی استفاده می شود و اغلب منجر به تغییر صدا یا عادی شدن آن می شود. به افراد دستور داده میشود که در حالی که هدفون‌هایی با ورودی نویز پوشاننده به سر می‌برند، با صدای بلند صحبت کنند یا متن‌ها را بخوانند. با استفاده از یک پس‌زمینه صدای بلند، فرد اغلب صدایی را با حجم افزایش یافته تولید می‌کند (اثر لومبارد) که میتواند ضبط شود و بعداً در درمان به عنوان مقایسه مورد استفاده قرار گیرد (به عنوان مثال، آدامز و لانگ، 1992؛ بروم و زولینگر، 2011).
بیوفیدبک در اختلالات صدا
مفهوم آن این است که خودکنترلی عملکردهای فیزیولوژیکی با توجه به نظارت خارجی وضعیت درونی بدن امکان پذیر است. ممکن است حرکتی، شنیداری یا بصری باشد و به منظور ارائه اطلاعات واضح و قابل اعتماد در پاسخ به تغییرات در تولید صدا باشد. بنابراین، بیماران ممکن است در زمان واقعی تنظیمات مربوط به زیر و بم صدا، بلندی صدا، کیفیت و تلاش را انجام دهند. در حالت ایده آل، بیوفیدبک به افزایش آگاهی از احساسات فیزیکی با توجه به تنفس، وضعیت بدن و احساس ارتعاش کمک می کند. این آگاهی ممکن است به افراد در درک فرآیندهای فیزیولوژیکی هنگام تولید صدا کمک کند.
گفتار و آواز در اختلالات صدا
آواز از یک الگوی موزون و عروضی به عنوان الگویی برای گفته ها استفاده می کند. از آن در درمان برای کمک به کاهش تلاش آوایی که منجر به خستگی صوتی و کاهش قابلیت های آوایی می شود استفاده می شود. گفتار آواز به نوسانات زیر و بمی و هماهنگی زیرسیستم های تنفسی، آوایی و رزونانسی نیاز دارد. گویندگان به این الگوهای صوتی کارآمدتر عادت می کنند. افزایش فشار ریه مورد نیاز برای این کارها همچنین ممکن است اتکا به مقاومت حنجره را کاهش دهد و خستگی را کاهش دهد (مثلا مک کیب و تیتز، 2002).
صدای محرمانه در اختلال صدا
صدای محرمانه برای کاهش تنش/عملکرد بیش از حد حنجره و افزایش جریان هوا طراحی شده است (کسپر، 2000). فرد با کیفیت آوازی آسان و نفس آلود شروع می کند و بدون کاهش جریان هوا به صدای عادی می رسد. این تکنیک برای رفع تنش صوتی بیش از حد و تسهیل آرامش در عضلات حنجره در نظر گرفته شده است.
آواسازی در دم در اختلال صدا
آواسازی در دم برای تسهیل ارتعاش صوتی واقعی در حضور آواسازی چین های بطنی معمولی، آفونی عملکردی و/یا نارسایی تنش عضلانی استفاده می شود. افراد در هنگام استنشاق صدایی با صدای بلند تولید می کنند. پس از استنشاق صدا، تارهای صوتی واقعی در یک موقعیت کشیده، به طور ناگهانی اضافه شده و در حال ارتعاش هستند. پس از بازدم، بیماران سعی می کنند صدایی تقریباً همسان به دست آورند. این رویکرد راه دستیابی به ارتعاش تار صوتی واقعی را آسان می کند.
وضعیت بدن در اختلال صدا
به بیمار تکنیک نشستن با وضعیت عمودی و با شانه‌ها در وضعیت کم و آرام آموزش داده میشود تا تولید صدا با تلاش کمتر تسهیل شود. همکاری با فیزیوتراپیست یا کاردرمانگر ممکن است برای برخی از بیماران ضروری باشد. با این روش یکی از عادتهای غلط که باعث اختلال صدا می گردد، اصلاح می شود
آرامش و اختلال صدا
در موارد عملکرد بیش از حد صدا، انواع تکنیک های آرام سازی ممکن است به عنوان ابزاری برای کاهش تنش کل بدن و ناحیه حنجره مفید باشد. هدف از این تکنیک ها کاهش صداگذاری پر زحمت است. تکنیکهای پرکاربرد شامل آرام‌سازی پیشرونده عضلانی (به آرامی کشش و سپس شل کردن گروههای عضلانی متوالی)، تجسم (تشکیل تصاویر ذهنی از یک مکان یا موقعیت آرام و آرام) و تمرین‌های تنفس عمیق است.
تمرینات دستگاه صوتی sovt
تمرینات SOVT شامل باریک شدن در هر نقطه سوپراگلوت در امتداد مجرای صوتی به منظور به حداکثر رساندن تعامل بین ارتعاش تار صوتی (تولید صدا) و مجرای صوتی (فیلتر صوتی) و تولید صدای طنین انداز است.
Lax Vox ، یک کار ساختمانی آیرودینامیکی است که با هدف بهبود توانایی حفظ آواسازی در حین صحبت انجام می شود.
این کار به این صورت انجام می شود که بیمار ابتدا هوا را بدون صدا در یک فنجان آب می دمد. صدا را می‌توان برای آزمایش‌های بعدی اضافه کرد، و به مرور زمان، زیر و بم را می‌توان در آزمایش‌ها و در داخل آن تغییر داد. در نهایت، فنجان در حین صدا برداری برداشته می شود و آواسازی ادامه می یابد. تصور میشود که این تمرین‌ها باعث گشاد شدن مجرای صوتی در حین آواسازی و کاهش تنش در تارهای صوتی می‌شوند. بیوفیدبک آگاهی فرد را از تولید صدای سالم خود افزایش می دهد (به عنوان مثال، Denizoglu & Sihvo، 2010؛ Simberg & Laine، 2007).
آواسازی با نی در اختلال صدا
یکی از متداول‌ترین روش‌ها برای ایجاد نیمه انسداد در مجرای صوتی است (تیتز، 2006). باریک شدن مجرای صوتی باعث افزایش فشار هوا در بالای تارهای صوتی می شود و در حین آواسازی آنها را کمی از هم جدا نگه می دارد و نیروی برخورد ضربه را کاهش می دهد.
برای انجام این کار، فرد مجرای صوتی را با صدا زدن از طریق نی یا لوله نیمه مسدود می کند. مقاومت را می توان با تغییر طول و قطر نی و یا فرو بردن انتهای مخالف نی در آب دستکاری کرد. افراد حفظ حروف صدادار، اجرای آهنگ‌های صدادار، زمزمه کردن آهنگ‌ها و انتقال به الگوهای لحن و استرس گفتار را تمرین می‌کنند. در نهایت استفاده از نی کاهش یافته و حذف می شود.
تریل های لب
می توان برای ایجاد نیمه انسداد در سطح لب ها استفاده کرد. این تکنیک شامل حرکت صاف هوا از طریق حفره دهان و روی لب ها است که باعث ایجاد ارتعاش (وزوز لب)، شبیه به دمیدن حباب در زیر آب می شود. اغلب، تریل ها با آواسازی و تغییرات زیر و بمی جفت می شوند.دتمرکز بر بهبود پشتیبانی تنفس و تولید صدا بدون تنش است.
توانگ تراپی در اختلال صدا
توانگ درمانی برای افرادی که صدای هیپوفونیک دارند استفاده می شود. این شامل باریک شدن اسفنکتر اری اپی گلوت با استفاده از صدایtwang” برای ایجاد کیفیت صدای با شدت بالا و در عین حال حفظ تلاش صوتی پایین است. نتیجه مطلوب کاهش تلاش آوایی و افزایش کارایی صوتی است.
خمیازه آه در اختلال صدا
این تکنیک تسهیل کننده از عملکردهای طبیعی خمیازه کشیدن و آه کشیدن برای غلبه بر علائم عملکرد بیش از حد صدا (به عنوان مثال، افزایش حنجره و انقباض صوتی) استفاده می کند. هدف از این تکنیک پایین آوردن موقعیت حنجره و متعاقباً گسترش فضای فوق گلوتال به منظور ایجاد صدایی آرام تر و تشویق گام طبیعی تر است.
ملاحظات در اختلال صدا : تمرین از راه دور و دورکاری
گفتار درمانها باید اقدامات مناسبی را انجام دهند، چه خدمات به صورت حضوری و چه از طریق تمرین از راه دور ارائه شود.
از راه دور ممکن است کیفیت صدای قابل اعتمادی مانند حضوری ارائه نکند. بنابراین، تجهیزات اضافی (به عنوان مثال، میکروفون) می تواند کیفیت صدا را افزایش دهد و در عین حال فشار صوتی را کاهش دهد.
علاوه بر این، گفتاردرمانها ها باید در نظر بگیرند که آیا بیمار برای حرفه خود از راه دور کار می کند یا خیر، زیرا برخی تحقیقات نوظهور در مورد تأثیرات مخابرات بر صدا وجود دارد (تریسی و همکاران، 2020).
ملاحظات درمانی در اختلال صدا : توانبخشی صدای آواز
گفتار درمانها اغلب با خوانندگان برای درمان مشکلات عملکرد صوتی کار می کنندبا این حال، ارائه این درمان به آموزش اضافی نیاز دارد. درمان بین رشته ای ممکن است متخصص گوش و حلق و بینی، یک گفتار درمان و یا یک معلم آواز را شامل شود.